Een gesprek voeren met een vrouw zonder kinderen: een moeilijke bevalling – Getuigenissen

Mensen hebben veel te bieden in gesprekken. Ze kunnen boeiende verhalen vertellen, straffe anekdotes ten berde brengen, verrassende argumenten aanvoeren, een andere invalshoek hebben over een actueel thema, leuke woordspelingen maken, en nog zoveel meer. De thema’s waarover het gesprek kan gaan zijn ook eindeloos. Toch ervaar ik als jonge vrouw dat mensen soms slechts interesse hebben in je biologische mogelijkheid om kinderen op de wereld te zetten. Ben je (nog niet) zwanger? Heb je kinderen? Als het antwoord negatief is, verdwijnt de interesse vaker dan je zou denken als sneeuw voor de zon. Hierover schreef ik vorige maand al dit artikel.

Dat ik lang niet de enige ben die het jammer vindt dat gesprekken zo eenzijdig kunnen zijn, werd me al snel duidelijk. In dit artikel verzamel ik een aantal reacties die ik kreeg naar aanleiding van het vorige artikel. Eén van mijn lezers verwoordde het heel mooi:

Hoewel ik het zelf nog niet zo opvallend heb meegemaakt, kan ik je bericht zeker volgen. Maar ik zou het ook durven omdraaien en een warme oproep doen aan vrouwen mét kinderen: durf vooral over de àndere boeiende aspecten van je leven te praten en aandacht te blijven hebben voor die van anderen, ook al is dat niet altijd evident wanneer je prachtige eigen brouwsel om aandacht vraagt.

Inderdaad, na een tijdje wordt het gesprek niet alleen eenzijdig voor je (kinderloze) gesprekspartners, je doet jezelf er ook tekort mee. Je wilt vast over meer vertellen dan alleen over de capriolen van je kindje? Het is belangrijk om ook aan de andere aspecten van je leven aandacht te geven. Iemand met een kindje vertelde me dat ze daar ook aandacht aan besteedt.

Ik ergerde mij vroeger altijd aan mensen die alleen maar over hun kinderen konden praten. Maar sinds ik zelf een kindje heb, betrap ik er mezelf soms op dat ik ook heel veel over haar praat. Dit is natuurlijk normaal, maar ik probeer er toch op te letten dat dit niet het enige is waarover het gaat. En natuurlijk informeer ik ook naar het leven van mensen zonder kinderen, dat spreekt voor zich.

Ook deze reactie toonde aan dat moeders zelf ook graag eens over iets anders vertellen:

Heel dat roze-wolk-gedoe is trouwens echt niet aan mij besteed, zelfs al zouden mijn partner en ik ooit beslissen om ‘eraan te beginnen’. Een vriendin van me denkt er exact hetzelfde over; zij is sinds enkele maanden moeder, en wordt ook echt in al die gesprekken ‘gezogen’, terwijl ze soms echt wel eens over iets anders wilt praten.

Veel mensen vonden mijn vorig artikel heel herkenbaar. De meesten krijgen ook vaak vragen over hoe het gesteld is met hun kinderwens, en ook zij voelen zich soms de vreemde eend in de bijt.

Zo herkenbaar! Wij zijn nog niet getrouwd en ik voel de druk al! Onlangs zat ik nog aan tafel met 5 intelligente vrouwen (allemaal moeders) en zij hebben de hele avond alleen maar over hun kinderen gesproken. Niet dat ik geen interesse heb, maar ik ben toch eerder naar huis gegaan dan ik had gepland. Ik voelde me echt een buitenbeentje. Jammer!

Mijn partner en ik hebben ons ondertussen al zo gespecialiseerd in het geven van zodanig absurde antwoorden op alle babygerelateerde vragen, dat iedereen zich er al bij heeft neergelegd.

Ik ben 29, al 11 jaar samen met mijn vriend, afgelopen juli getrouwd en één van de laatste zonder kinderen in mijn vriendinnengroepen. Ik heb sinds oktober een eigen bedrijf, zoek een baan ernaast waarbij ik echt iets doe wat ik leuk vind en doe nog veel meer leuke dingen. Een van mijn liefste vriendinnen is zwanger. Op de dates met onze vriendinnen word ik kort behandeld (net als je schreef) en haar zwangerschap wordt uitgebreid doorgenomen. Elke stap die ze neemt, elke dag die ze doorgaat, elke keuze op de menukaart die zij niet mag. En hoewel ik echt ooit hoop moeder te mogen worden, vind ik mijn leven nu nog heel erg leuk en genieten we ook nog heel erg van de vrijheid. Toch heb ik steeds meer het idee dat ik me moet verantwoorden, wat nergens op slaat. Ik voel me soms best wel eens eenzaam, terwijl ik echt de liefste vriendinnen van de wereld heb. Alleen is mijn leven anders dan dat van hen en lijkt het alsof mensen soms vergeten dat ze vroeger ook uren konden praten over dingen waar kinderen helemaal niks mee te maken hebben. Ik merk dat het vooral in groepsverband is dat ik er last van heb, een-op-een zijn mijn vriendinnen wel heel geïnteresseerd. Maar zodra er een zwanger iemand of een moeder bijkomt, dan kan ik beter even mijn make-up gaan bijwerken, naar het toilet gaan of Instagram checken.

Ook heel raar: vanaf een bepaalde leeftijd is er een soort van ‘samenzweerdersclub’ van vrouwen die een bepaalde kennis over kinderen hebben, en je wordt aangenomen daar een deel van te zijn. En als je er geen deel van uitmaakt, is dat echt bevreemdend.

Andere mensen voelen zich soms minder gewaardeerd omdat ze geen kinderen hebben, of hebben het gevoel slechts op de tweede plaats te komen.

Na drie weken met de mobilhome rondgetrokken te hebben, gingen we op bezoek naar mijn schoonouders. De sfeer was heel gezellig, en we deelden onze reisverhalen en toonden alvast al wat foto’s. Mijn schoonouders waren heel geïnteresseerd… tot mijn schoonzus met haar man en kinderen binnen kwam. Alle aandacht ging meteen naar de kindjes. Dit begrijp ik voor een stuk wel, maar de aandacht bleef voor de rest van de dag bij de kindjes. Wat begon als een gezellige namiddag eindigde voor ons (degenen zonder kinderen) in mineur. Niemand luistert nog naar je reisverhaal, en daar zit je dan met zijn tweetjes aan tafel.

Ik heb een keer de grove opmerking gehad dat ik evengoed een kind had kunnen hebben, want ik deed toch niet veel op vlak van carrière.

Ik hoorde mijn broer tegen een neef zeggen dat hij het wel leuk vond om op bezoek te gaan bij familie, maar dat ze toch liever naar mensen met kinderen gaan. “Die weten tenminste hoe het leven in mekaar zit, omdat ze zelf kinderen hebben.” De week ervoor was hij met zijn gezin op bezoek geweest in het huis van mij en mijn man. Ook al weet ik dat hij die opmerking niet slecht bedoelde, het kwetste mij toch.

Mijn vriend en ik worden als kinderloos koppel steeds aan de kindertafel gezet bij familiefeesten.

Sommige mensen voelen zich ook niet steeds serieus genomen over thema’s als opvoeding of onderwijs, omdat ze geen kinderen hebben. Het hebben van een psychologische of pedagogische achtergrond is dan blijkbaar niet overtuigend genoeg om er iets over te mogen zeggen. Een mooi artikel dat hierover geschreven werd, vond ik op www.twijfelmoeder.nl. “Als je geen kinderen hebt weet je niet hoe het is.“

Ik ben het soort vrouw dat eigenlijk niet graag wordt betrokken bij het hele babygedoe. Als een vriendin een kinderwens had en ze krijgt een baby, ben ik blij voor haar, maar bespaar me a.u.b. de bevallings- en pamperverhalen.
Onderwijs interesseert me als onderwerp wel, want daar heb ik zelf wat meegemaakt, maar daar word ik als niet-moeder dan weer niet serieus in genomen.

Ook ik heb meegemaakt de je niet ernstig genomen wordt als je geen kinderen hebt. Mijn advies of mening tellen niet mee omdat ik geen ‘ervaring’ heb als moeder.

Een thema dat ook vaak terugkwam is het eenrichtingsverkeer.

Dit klinkt mij enorm bekend in de oren. Als je afspreekt met enkele koppels, probeer ik sociaal te zijn met de vrouwen. 95% van de tijd gaat het over (hun) kinderen, en OK, ik toon interesse, want ik ben goed opgevoed. En OK, er wordt ook naar mijn leven gevraagd. Maar een betekenisvol of leuk gesprek van enige lengte over iets anders? Uit den boze. Dus ik zit dikwijls bij de mannen (van die 2 gesplitste gespreksgroepen word ik ook groen, trouwens, dat was er al voor de baby-explosie).

Mijn zus en ik vonden het vroeger fijn om af en toe met mekaar te praten en nieuwtjes uit te wisselen. Ik heb oprechte interesse in mijn zus, en we deelden vaak onze verhalen met elkaar. Nu ze zwanger is, merk ik dat onze gesprekken vooral eenrichtingsverkeer zijn. Ik vraag hoe het met haar gaat, hoe het op het werk is, en hoe het met de zwangerschap is, en zij… antwoordt. Ik vind het jammer dat er niks aan mij terug gevraagd wordt. Ik probeer af en toe wel eens iets over mezelf te vertellen, maar als er geen respons op komt, is het ook niet echt leuk om je verhaal te doen. Soms krijg ik het gevoel alsof ik plots niet meer interessant ben, omdat ik niet zwanger ben.

Gelukkig herkent niet iedereen zich in deze verhalen. Ik kreeg ook deze reactie:

Ik heb daar eigenlijk weinig last van. Ik heb toffe vrienden met wie ik uitga en hobby’s mee deel. Gewoon de wereld intrekken en gelijkgestemde zielen opzoeken, er zijn er genoeg!

Kortom, velen herkenden zich in de moeilijke bevalling van de communicatie met een vrouw zonder kinderen. Met dit artikel wil ik het taboe dat rond dit thema hangt wat doorbreken. Weet dat je niet de enige bent, en weet dat je de interesse van je gesprekspartners meer dan waard bent.

Bron afbeelding: https://pixabay.com/en/users/Alexas_Fotos-686414/