Als ik dit schrijf zit ik met een hoofd vol watten maar met een hart vol liefde voor mijn computerscherm. Ik behoorde tot de gelukkige jonge ouders met een baby die doorsliep aan 11 weken. Behoorde. “Heerlijk, na die eerste vermoeiende maar gelukzalige maanden, krijgen we eindelijk onze nachtrust terug.” De euforie was van korte duur, want het moment waarop ik weer aan het werk ging, markeerde meteen het einde van de quasi ononderbroken nachten. Voor alle duidelijkheid: zes uur aan één stuk slapen, beschouw ik als doorslapen. Vooral als de baby daarna beslist om het slaapje verder te zetten.
Ik ging vol goede moed weer aan de slag. Moe, maar lang niet zo moe als ik in eerste instantie had verwacht met een jonge baby. Na een paar dagen werd duidelijk dat ook onze baby niet gespaard zou blijven van de typische ‘crèche virale infecties.’ Bezoekjes aan de huisarts, kinderarts, en de huisartsenwachtpost (help, mijn baby heeft 40 graden koorts!), behoorden tot de standaard buitenshuis activiteiten. Dat heb je nu eenmaal als je baby in volle winterperiode start in de crèche. Op je tanden bijten en doorgaan.
Helaas zorgde het voortdurende ziek zijn er bij onze baby voor dat langer dan een paar uur achteréén doorslapen tot het verleden behoorde. Zieke baby’s ademen moeilijker, worden vaker wakker, en hebben over het algemeen meer energie nodig om tegen de ziekte te vechten. Dat betekent vaak opstaan voor nachtelijke voedingen, neusje spoelen, en veel troostknuffels.
Werken met baby die niet doorslaapt
Allemaal prima natuurlijk, ware het niet dat je wel fris hoort te zijn voor je werk. Elke nacht sta ik twee of drie keer op. Soms vaker, als de baby elk uur roept. Een enkele keer slechts één keer. Als ik geluk heb, kan ik na een half uurtje verder slapen. Soms, zoals vannacht ben ik vier uur in de weer voordat de rust terugkeert. En dan betrap ik mezelf erop dat ik ‘werken met een baby die niet doorslaapt’ google. Wanhopig op zoek naar de gouden tip. Of op zijn minst naar lotgenoten.
Ik vind niet zoveel. Alleen de standaard adviezen, en een herhaling van de zaken die ik al tot vervelens toe hoor. Dit keert steeds weer terug:
Volg een slaapritueel
Dat doe ik natuurlijk al. Of wat dacht je? Dat ik mijn 6 maanden oude baby eerst mee naar het circus neem en dan te slapen leg? En de volgende dag een stroboscoop installeer in de slaapkamer? Om de dag erna een initiatieles scuba diving voor zuigelingen te volgen een half uur voor bedtijd? Juist.
Laten wenen
Serieus? Dit gaat in tegen elk moeder- en vaderinstinct. En bovendien weet ik als psycholoog net iets te veel over hechtingsprocessen en de noodzaak aan een consequent responsieve en sensitieve verzorgingsfiguur. Deze tip keil ik dus rechtstreeks in de prullenbak.
Slaap wanneer de baby slaapt
Dat kan je proberen zolang je nog in moederschapsverlof bent. Maar daarna wordt het moeilijk. Of wat moet je dan doen? Werken als de baby werkt?
Voeding wijzigen
Geef je zoals mij nog borstvoeding aan 6 maanden? Dan mag je zeker zijn dat dit als oorzaak wordt aangeduid. Het is echter niet bewezen dat baby’s beter of langer slapen met kunstvoeding. Wel zou kunstvoeding iets moeilijker te verteren zijn, maar dat draagt niet noodzakelijkerwijs bij tot beter slapen. Het kan natuurlijk wel, maar de vraag is of je daarvoor de borstvoeding bereid bent te stoppen. Bovendien is de oorzaak van het slecht slapen bij mijn baby ziekte, en borstvoeding is net een goede bondgenoot in het bestrijden van ziektes doordat de baby zo meteen antistoffen krijgt. Ik lees ook vaak de tip om de baby niet meer bij te voeden. Maar als de baby vraagt om extra voedingsstoffen, waarom zou je die gaan weigeren? Baby’s kunnen prima zelf aangeven wat ze nodig hebben.
Wat helpt wel?
We kregen ook de tip om de andere partner eens ‘vrij te stellen’ van zorg ’s nachts, zodat die persoon kan doorslapen. Dit probeerden we met wisselend succes. Zolang een baby borstvoeding krijgt, is het iets moeilijker om de vrouw volledig vrij te stellen. Afgekolfde melk geven kan wel, maar vraagt ook weer een extra inspanning overdag. De melk heb je meestal al hard nodig om mee te geven aan de crèche.
Nuja, alles is relatief en alles gaat voorbij. Ik hoop dat googelende ouders ’s nachts op dit artikel uitkomen als ze zich afvragen hoe ze het in godsnaam zullen klaarspelen om de volgende dag als een normaal functionerend mens op hun werk te verschijnen. Want ik vraag het me ook vaak af. En toch doe ik het. Op een of andere manier blijf je de dag doorkomen. Soms met tranen. Soms met een lach van oor tot oor. Altijd met een overweldigend gevoel van liefde.
Ik hou steeds voor ogen dat de baby wakker wordt omdat hij mij nodig heeft. Ik geef hem voeding, ik geef hem liefde, ik geef hem troost. Dit is eigenlijk alles wat telt. En als je je wat minder goed over jezelf voelt omdat je toch iets minder flitsend die presentatie hebt gegeven, denk dan dat je ’s nachts al een mooie prestatie hebt neergezet. Je bent er geweest voor een ander levend wezen dat jouw zorg en liefde broodnodig heeft.
Hoge verwachtingen voor jonge ouders
Soms kan ik me frustreren door het feit dat de maatschappij verwacht van jonge ouders dat ze zo vroeg terug aan de slag gaan. Met twee fulltime gaan werken en ’s nachts de babynachtshift draaien is gewoon erg zwaar, daar moeten we niet flauw over doen. Doen we het onszelf aan? Want wij wilden een baby. En we willen (naast de financiële noodzaak) ook graag blijven werken en onszelf ontplooien. Misschien. Maar je kan aan de andere kant niet verwachten dat mensen ofwel hun kinderwens opbergen, ofwel hun professionele ambities opbergen. In sommige landen is het anders. En ik moet toegeven dat ik soms een beetje jaloers ben als ik mijn Zweedse collega’s hoor vertellen. Maar daar heb je als ouder niet zoveel aan als je ’s nachts na de zoveelste poging tot in slaap wiegen je huilende baby maar weer uit bed haalt. Dus roei ik, samen met veel anderen, met de riemen die ik heb.
We are unbreakable
Ik las laatst een mooie tekst op Instagram, waar ik me volledig in herkende. Het gaat over ‘onbreekbaar’ zijn. Ik heb dat ervaren in mijn zwangerschap, toen ik volledig wegkwijnde door hyperemesis gravidarum, het voelde zo tijdens de bevalling, en ik ervaar het nu ook, nu ik het hoofd boven water probeer te houden met gebroken nachten en drukke dagen. Ik deel het voor wie het nodig heeft.
“Motherhood makes us unbreakable. We reach that point where we think we’re going to crumble… Heaving into the toilet, week after week, unable to keep anything down. Deep into contractions, riding waves of pain that feel unbearable. Up all night with a colicky baby, knees ready to buckle from bouncing in the one position that keeps him happy. Holding a shrieking teething toddler for hours even though your nerves are shot and your arms are numb.
We reach that point when we say “I can’t do this anymore!!” with hot tears of exhaustion in our eyes, and then… We do. We take a deep breath and dig down into reserves of energy and patience we didn’t know we had, and we keep going. We look into their little eyes and know that we would spend a lifetime of sleepless nights and endure any amount of pain if that’s what it took to protect them. We’re tired and sore and swimming upstream. But we are mamas and we are unbreakable.”
(orignele post hieronder)
Bron afbeeldingen: Unsplash