De laatste tijd krijg ik sterk het gevoel dat ik in een contemplatieve toestand, volledig in het reine met mijn lichaam en geest op een heuvel hoor te zitten. Met gezonde lucht rond me, een voedzame uitgebalanceerde maaltijd in het vooruitzicht, en mijlenver verwijderd van to lists en werkgerelateerde stress. Want ik bevind me in het laatste trimester van de zwangerschap. En dan hoor je kalm, gelukkig, gebalanceerd, en vrij van zorgen te zijn. Bovenal ben je verplicht van je laatste weken te genieten. Ja, je moet gedwongen genieten. Want nu kan je nog rustig zonder babygehuil volwassen-achtige dingen doen, zoals een cursus pottenbakken volgen, een klassiek concert bijwonen, en uitgebreid gaan dineren in een chique restaurant. Daarnaast is het ook heel belangrijk voor het welzijn van de baby dat je op een rustige en serene manier naar je bevalling toeleeft. Je moet genieten van het wonder in je buik, en elke seconde van de zwangerschap bewust meemaken. Bij voorkeur met een mysterieuze Mona Lisa-lach op je gezicht.
In werkelijkheid probeer ik geen inzinking te krijgen door alle taken die ik moet rond krijgen. Uiteraard zijn er een heel aantal praktische (leuke en minder leuke) zaken die geregeld moeten worden voor de komst van de baby. Daarbij wil ik het erg goed doen, en zeker niks over het hoofd zien. Kraamzorg aanvragen, op gesprek gaan bij de vroedvrouw, borstvoedingslessen volgen, de geboortelijst op punt stellen, de babykamer pico bello inrichten, baby’s garderobe aanvullen, suikerbonen uitzoeken, zorgen dat we ondertussen niet bankroet gaan,… En naast alle babygerelateerde voorbereidingen, moeten ook alle belangrijke takenpakketten op het werk afgerond zijn, alvorens ik in moederschapsverlof ga.
Ik zit in een bloedhete trein zonder airco, mijn mails met dringende vlaggetjes weg te werken. En ondertussen zie ik een zwangerschapsnieuwsbrief passeren die me met een waarschuwend vingertje aanmaant toch vooral te genieten van deze periode. Dit doet me denken aan goedbedoelde vragen en bezorgdheden die ik de laatste tijd vaak krijg. “Je bent toch niet meer aan het werk? In jouw toestand? Met alle pech die je met je gezondheid had tijdens je zwangerschap?” Jawel, ik ben aan het werk. En ik bega de doodzonde om stress te hebben over het op tijd afkrijgen van al mijn taken en projecten. En vervolgens krijg ik weer stress en schuldgevoelens omdat ik stress heb.
Als ik dan zo’n nieuwsbrief krijg waarin staat : “Het is heel belangrijk om te genieten van de zwangerschap. Waarschijnlijk ben je al een tijdje thuis, en kan je rustig aftellen naar de bevalling en genieten van die laatste bijzondere weken,” dan kan ik wel janken. Neen, neen, neen! Dit is toch niet hoe het gaat bij iedereen?
Lees ook: mijn hel tijdens de zwangerschap: hyperemesis gravidarum
Ik heb geen makkelijke zwangerschap doorgemaakt, ben erg ziek geweest, en heb veel leuke dingen aan mijn neus zien voorbijgaan. Dat zorgt ervoor dat ik ten eerste geen onbezorgde ‘gezegende’ periode achter de rug heb, en dat ik ten tweede heel wat zaken met serieuze tijdsdruk heb afgewerkt. Een doctoraatsverdediging voorbereiden die plaatsvindt een paar weken nadat je uit het ziekenhuis bent ontslagen, is geen simpele opdracht, dat kan ik garanderen. En tussendoor had ik ook nog mijn reguliere jobs die aandacht vroegen. Het was zwaar, en bij sommige zaken heb ik nog steeds het gevoel dat ik achter de feiten aan het aanlopen ben. Een aantal zaken moeten absoluut rond zijn voor mijn moederschapsverlof ingaat. Dus zit ik niet sereen op een heuvel te mijmeren hoe fantastisch het fenomeen van een zwangerschap is, terwijl mijn spirituele coach me in stilte koelte toewuift met palmtakken.
Ik sta wel bewust stil bij het geluk dat ik heb om een kindje te mogen verwachten, en vind de schopjes van de baby bijvoorbeeld heel bijzonder. Daarnaast probeer ik genoeg rust te nemen, voor mijn eigen welzijn en dat van de baby. Ik lees in mijn vrije tijd veel boeken in mijn tuin, en heb goede gesprekken met mijn partner, vrienden en familie. Maar ik word zo zenuwachtig van het devies dat je constant moet genieten, en vooral niks van stress mag ervaren. Ik besef zo ook wel dat deze periode nooit meer terugkomt, dat de weken onherroepelijk wegtikken, en dat straks alles anders wordt. Het is niet nodig om me daar voortdurend aan te herinneren. En iedereen weet dat chronische stress niet goed is tijdens de zwangerschap. Maar is het echt nodig om vrouwen een schuldgevoel te geven omdat ze ook op een deftige manier hun werk willen rond krijgen voor de bevalling eraan komt?
Ik hoop dat andere vrouwen in deze situatie dit lezen, en zich realiseren dat ze niet de enige zijn die de laatste twee maanden van hun zwangerschap niet op yoga-retraite zijn. Zolang ‘inspanning’ en ‘ontspanning’ in evenwicht zijn, je gezond bent, en je af en toe eens een momentje vrijmaakt om bewust stil te staan bij het leven in je buik, ben je volgens mij prima bezig. Een pittig werkdagje op zijn tijd, zal je zwangerschap heus niet hypothekeren. Mijn advies? Probeer jezelf vooral niet te dwingen om voortdurend te genieten.
Lees ook: 4 plaatsen waar je als zwangere vrouw vreemd wordt aangekeken
Photo by Heather Mount on Unsplash