Jullie konden eerder al kennismaken met gastblogger Marian Sucaet. Ze maakte een ranking van Disney-prinsessen gebaseerd op twee criteria: de persoonlijke ontwikkeling en de mate waarin het personage initiatief neemt. De enthousiaste reacties inspireerden haar om een vervolg aan dit verhaal te schrijven, en hetzelfde te doen voor de mannelijke tegenhangers. Geniet van de analyses van deze ware Disney-kenner!

Gastblog: ranking Disney-prinsen

Een tijdje terug schreef ik ‘ranking Disney-prinsessen’.  Hiervoor kreeg ik veel positieve reacties  – waarvoor dank. Enkele sympathisanten vroegen me echter: “En? Komt er een versie van de Disney-prinsen?” U vraagt, wij draaien; dus begon ik na te denken over de mannen van de Disney-wereld. Ik besloot om dezelfde maatstaven te gebruiken van mijn vorige blogpost en om de mannelijke tegenhangers te gebruiken van de Disney-dames waar dit mogelijk was. Ik wist dat dit niet altijd makkelijk zou zijn. Iedereen is er zich wel van bewust dat personages als Snowwhite of Cinderella niet enorm uitgediept zijn, maar als je hen vergelijkt met hun mannelijke tegenhangers, is het pas helemaal triestig.

The Beast/Adam

The Beast is zeker geen slecht personage. Hij is niet de typische ‘knight in shining armor’, al redt hij Belle wel van de wolven. Ik ga maar direct eerlijk zijn: ik had het véél leuker gevonden moest The Beast op het einde gewoon The Beast gebleven zijn. Jaja, ik hoor iedereen al in koor ‘beastiality’ roepen, maar komaan mensen, het is een sprookje. Was de boodschap niet nog beter geweest als The Beast op het einde gewoon vrede had genomen met wie hij was en gelukkig was geweest, ongeacht hoe hij eruit zag?

Little personal development vs. large personal development

Toen prins Adam een jaar of 10 was, werd hij omgetoverd in een Beest. Je zou voor minder een getormenteerde jeugd meemaken. Het heeft ervoor gezorgd dat hij verbitterd en boos is. Als ik de ontwikkeling van het Beest bekijk, is mijn startpunt dan ook de persoon die hij is als Belle het kasteel binnenkomt, niet het 10-jarig verwende prinsje. Maar goed, in het begin is hij dus verbitterd, boos op de wereld, in zichzelf gekeerd. Hij vreest dat hij zichzelf en zijn kasteel voor altijd verdoemd heeft, en gelooft niet in een goede afloop (want wie kan er ooit houden van… een beest). Die tovenares wilde dat hij zou leren om zich niet te laten afleiden door het uiterlijk, en dat is uiteindelijk wat hij wel geleerd heeft, maar dan over zichzelf. Ook al ziet hij eruit als een beest, hij IS geen beest. Het is mogelijk dat iemand van hem houdt. Het is mogelijk dat hij zelf van iemand houdt. Belle laat hem inzien dat er nog zoveel meer is in zijn leven dan enkel het beeld dat hij in zijn spiegel ziet. Hij kan nog dingen bijleren (Belle leert hem lezen), hij kan zich nog amuseren (met sneeuwballen gooien), hij kan nog liefde ervaren,… Op het einde verandert hij dan natuurlijk terug in een mens die er weliswaar een beetje raar uitziet. Maar dat is niet de enige verandering die hij heeft ondergaan. Hij is van een  verbitterde, agressieve en zelf- verklaarde verstotene geëvolueerd naar een warmhartige man die plaats heeft in zijn hart voor zijn vrienden (personeel) en de vrouw van zijn leven.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

In principe heeft ‘The Beast’ weinig keuze behalve wachten tot iemand hem komt redden. Of toch in zijn opinie. Wat gaat hij doen? De straat op gaan en een meisje leren kennen in een bar? Dat zie ik  niet echt gebeuren. Dus sluit hij zich op in zijn kasteel, wachtend en wachtend. En daar is ze dan eindelijk: zijn redster, zijn droomprinses, een meisje dat hem zou kunnen redden, iemand die van hem zou kunnen houden. Dan probeert hij –op een nogal stuntelige manier- ervoor te zorgen dat ze op hem verliefd wordt. Hij verplicht haar om samen met hem te eten, iets wat ze resoluut weigert. Er is een goed punt te maken dat de manier waarop hij het aanpakt eerder stuntelig is, maar hej, hij doet wel iets om zijn doelen te bereiken. Naarmate de film vordert verandert de prioriteit van het beest. Hij is niet meer gefocust op ‘becoming human again’, maar beseft dat hij van Belle houdt en wil gewoon dat ze gelukkig is. Hij laat haar naar huis terugkeren. Hij denkt dat ze dat hele dorp op hem heeft afgestuurd en weigert om zichzelf te verdedigen. Voor hem heeft het geen zin meer als Belle niet meer in zijn leven is. Op het moment dat Belle terugkomt, schiet hij terug in actie en komt hij voor zichzelf op. Hij vecht terug voor haar, voor zichzelf, en bereikt uiteindelijk zijn doel.

Prince Filip

Prins Filip heeft de twijfelachtige eer om de eerste Disney-heer te zijn die een naam heeft gekregen. Hiervoor krijgt hij voor mij al een applausje. Daarbovenop is hij al iets beter ontwikkeld dan zijn tegenspeelster Aurora, maar het is nog altijd huilen met de pet op. We weten allemaal dat de film eigenlijk over de feetjes gaat, maar ik bespreek de Disney-heren vandaag, dus hier gaan we.

Little personal development vs. large personal development

Ook prins Filip begint als een kleine jongen aan de film. Als kleine jongen wil hij niet met Aurora trouwen, later wil hij het duidelijk wel. Dat is het wat betreft veranderingen in het personage. Ik weet dat ik prins Filip hier niet al te sterk op  mag afrekenen… Hij is meer in beeld dan Aurora, maar hij is niet degene die de dingen ondergaat. Hij zit alleen maar in het verhaal omdat hij haar op het einde moet wakker kussen.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Prins Filip heeft alleen maar tekst tot ongeveer halverwege de film. In zijn dialoog toont Filip dat hij zijn eigen willetje heeft en gaat voor wat hij wil. Hij wil met dat boerenmeisje trouwen en zijn vader heeft daar helemaal niets tegenin te brengen. Ook in een andere conversatie duwt hij zijn zin door: prins Filip wil het zingende meisje gaan zoeken, zijn paard wil dat niet en hij overtuigt Samson om toch te gaan kijken. En ik heb in mijn leven ook al op paarden gezeten: die laten zich niet altijd overtuigen! Hoeraatje voor prins Filip. Maar dan stopt zijn tekst en verdwijnt elk spoortje karakter dat prins Filip daarvoor lijkt te hebben. Maleficent lokt hem in de val hij kijkt boos. Ze legt haar gemene plannetjes uit en hij kijkt opnieuw zeer boos! Als blikken konden doden! Hij rammelt ook wat met zijn ketenen, maar bedenkt geen plan om zichzelf uit zijn benarde situatie te redden. Daarna komen de feetjes, verwijderen ze zijn boeien, stoppen ze een zwaard en een schild in zijn handen en prins Filip volgt hen. Hij stelt geen vragen, hij oppert geen eigen ideeën; de ietwat vrolijke en koppige prins lijkt helemaal verdwenen. De feeën toveren bruggen, veranderen lava in bloemen, … Zelfs het paard toont in die scènes meer persoonlijkheid dan hij. Samson hinnikt, lijkt verbaasd door de feetjes, terwijl zijn baasje wel iets weg lijkt te hebben van een robot. Zelfs zijn gezichtsuitdrukking verandert nauwelijks: hij kijkt bang als hij ziet dat hij door die doornen moet rijden en hij kijkt bang als hij de draak ziet, maar voor de rest heeft hij nogal een bizarre uitdrukking op zijn gezicht. Ik zou het aan de animatietechnieken van de jaren 50 kunnen wijten, maar de feeën en Maleficent zijn wel degelijk in staat om van gezichtsuitdrukking te veranderen. Misschien was het budget op.
Nu komen we op het moment dat de draak naar prins Filip toekomt. Ter Filip’s verdediging: hij gaat er niet huilend vandoor (wat ik in zijn situatie zou gedaan hebben), maar hij vecht. De draak spuwt vuur en Filip… houdt dat vuur tegen met zijn schild. Wauw. Dat moet een fantastisch schild zijn. Als die feeën dat kunnen, konden ze prins Filip dan niet gewoon teleporteren? Oké, ik ben weer aan het afwijken. De feeën wijzen hem de weg naar een bergtop en Filip raakt zijn schild kwijt. Het is eventjes spannend, maar dan betovert Fauna zijn zwaard, Filip gooit dit zwaard, en de draak is dood.  En dan kust hij Aurora en eind goed al goed.

Ik ga het gewoon zeggen: prins Filip is compleet overbodig voor dit verhaal. Als Mooi Weertje niet om ‘true love’s kiss’ had gevraagd maar om ‘één of ander toverdrankje’, dat toverdrankje bij Maleficent terecht was gekomen en die feeën gewoon dat drankje waren gaan stelen in plaats van Filip te gaan bevrijden, was het waarschijnlijk een véél interessanter verhaal geweest.

Quasimodo

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik een grote fan ben van Phoebus. De grootste. De allergrootste. Ah, Phoebus…. Maar ik moet eerlijk toegeven: Quasimodo is een veel interessanter personage. I am going on a hunch (get it?) en zeggen dat Quasimodo voor velen onder jullie één van de meest geliefde personages is, en ja… Ik ben ook wel fan. Ik denk dat de hoofdrolspeler van ‘The Hunchback of Notre Dame’ een heel herkenbaar personage is. Niet dat we allemaal opgesloten hebben gezeten in een toren met een bult op onze rug, maar iedereen voelt zich wel eens een buitenstaander. Hunchback of notre dame is trouwens een heel ‘diepe’ film. Oké, ik weet dat het in vergelijking met het originele verhaal van Victor Hugo net een aflevering van plop in zijn melkherberg is, maar er komen best zware thema’s aan bod. Het gaat over seksuele lusten, genocide, de corruptie van het rechtssysteem en de zware emotionele mishandeling van een persoon met een fysieke handicap. Dat is iets anders dan zeven huppelende dwergen, denk ik zo. Eerlijk gezegd vind ik dat Disney ook een duimpje verdient voor de voorstelling van Quasimodo. Disney maakt van the hunchback of notre dame een drie-dimensioneel personage, met gevoelens en gedachten. In de originele versie is Quasimodo helemaal niet de focus van het verhaal. Sterker nog; hij wordt niet benaderd als een mens maar als een monster.

Little personal development vs. large personal development

Quasimodo ondergaat héél veel verandering. Hij begint als een heel onzekere jongeman, voortdurend gekleineerd door zijn ‘beschermheer’. Luister maar naar de tekst van ‘out there’: ‘Remember what I thought you, Quasimodo. You are deformed. – I am deformed. – And you are ugly. – And I am ugly. – And these are crimes for which the world shows little pity.’ Quasimodo durft niet naar buiten gaan, hij doet het uiteindelijk enkel nadat hij zich ‘vermomd’ heeft. Dan ontmoet hij Esmeralda, een zigeunerin die hem laat inzien dat hij zóveel meer waard is dan hij zelf denkt. Quasimodo leert zichzelf naar waarde schatten. Hij verdedigt zichzelf tegenover de enige persoon die hij 20 jaar heeft gekend. Hij verdedigt zichzelf en de dingen waar hij in gelooft. Hij voelt zich helemaal niet meer zelfbewust als hij uit de toren komt om Esmeralda te redden en letterlijk om gerechtigheid schreeuwt. De verlegen klokkenluider beklimt letterlijk de grootste toren van de stad om het uit te schreeuwen en op te komen voor de idealen waarin hij gelooft. Op het einde van de film komt hij uit de Notre Dame zonder vermomming. Hij komt naar beneden en de menigte juicht hem toe, in plaats van taarten naar zijn hoofd te gooien. Quasimodo leert dat zijn zachte karakter zoveel meer waard is dan hoe hij eruit ziet.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Ja, Quasimodo maakt zijn eigen verhaal. Hij beschermt Esmeralda door haar uit de klokkentoren te helpen ontsnappen en door haar van de brandstapel te redden. Hij verzorgt Phoebus. Hij merkt dat Esmeralda (de vrouw die zijn hart sneller laat kloppen) niet van hem houdt, maar van Phoebus. Hij heeft het hier eerst moeilijk mee (begrijpelijk) maar stelt dan haar geluk boven dat van hem. Hij ziet in dat Phoebus een degelijke kerel is en gunt hen het geluk samen. Samen met Phoebus gaat hij haar zoeken. Allemaal heel mooie voorbeelden. Maar persoonlijk vind ik één van zijn eerste acties de meest bewonderenswaardige. Nadat Frollo hem waarschuwt voor de gevaren van buiten (Out there they will hate and scorn and jeer – only a monster – Why invite their calumny and consternation? Stay in here. Be faithful to me – I am faithful), jaagt hij toch zijn droom na. Zijn droom om eens buiten de Notre Dame te zijn. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dat voor hem moet zijn geweest, omdat het echt tegen al zijn instincten moet ingegaan zijn. Maar hij deed het toch. En dat vind ik echt fantastisch.

Maui

Nu is het tijd voor onze ‘ordinary demi- guy’: Maui. Ja, ik weet dat jullie allemaal blij zijn dat hij in deze lijst staat, ook al heeft nog bijna niemand de film gezien. Aan zij die hem nog niet gezien hebben: doen van zodra hij op DVD is gekomen! Maar pas op: spoilers in de volgende paragrafen. Aan zij die hem wel al gezien hebben: ja, Maui. I believe what you are trying to say is “thank you”! Thank you? You are welcome!

Little personal development vs. large personal development

Maui is niet de focus van de film, de grootste ontwikkeling is voor Moana weggelegd. Maar toch vertoont Maui meer ontwikkeling dan sommige personages die wel het middelpunt van hun eigen film zijn (hum hum Robin Hood). Maui doet in het begin stoer, en beweert dat hij het allemaal alleen kan. Dat is een illusie die snel doorprikt wordt en het blijkt dat Maui een groot deel van zijn zelfwaarde krijgt door de adoratie van ‘de mens’. En nu ‘de mens’ daarmee gestopt is, is hij een beetje verbitterd. Hij merkt dat hij zijn oude trucjes verleerd is, en opnieuw moet gaan oefenen. Met de hulp van Moana ontdekt hij terug wat hij waard is. Hij ‘snapt’ dat het belangrijker is om dingen te ondernemen voor intrinsieke redenen dan om de waardering van anderen te bekomen. Hij gaat ook optreden als een soort raadgever voor Moana. Ook al helpt zij hem bij het herontdekken van zijn krachten, er zijn veel dingen die zij niet weet door haar onervarenheid. Hij helpt haar, niet omdat hij wil dat ze hem waardeert, maar omdat hij het leuk vindt om zijn kennis door te geven.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Maui is … impulsief. Ik weet niet echt wat ik er meer over moet zeggen. Hij schiet als een ongeleid projectiel door de film en dat zorgt voor een aantal problemen. Maar hij bedoelt het allemaal goed.

In de climax van de film geeft Maui aan Moana een duidelijk aanvalsplan om de vuurgeest te verslaan. Echter, Moana doet haar eigen ding en het plan valt in duigen. Hier is Maui zodanig kwaad om, dat hij haar alleen achterlaat. Maar hij keert later wel terug. En dat is natuurlijk het allerbelangrijkste.

Kristoff

Aah, Kristoff, de schattige, blonde Sami (oftewel: Laplandbewoner) die ieders hart heeft gestolen na Frozen.

Little personal development vs. large personal development

Hoewel de focus (en de sterkte) van Frozen vooral op de band tussen de twee zussen ligt, krijgt Kristoff ook voldoende tijd om te evolueren. Hij verandert van een norse eenzaat die enkel met zijn geliefde rendier wil communiceren naar een lieve teddybeer die zijn eigen geluk zou opofferen om Anna gelukkig te maken. De eerste keer dat volwassen Kristoff in beeld komt wordt hij door Anna omgekocht om haar de weg te tonen naar de berg waar Elsa zich verscholen heeft. In het begin is hij best wel wat veroordelend (are you raised in a barn? / you were going to marry a man you had just met THAT DAY?????????), al neem ik hem dat eerlijk gezegd niet kwalijk in dat laatste geval. Zijn realisme biedt een mooi evenwicht aan de overenthousiaste en naïeve Anna, en hij leert van haar om zijn hart iets meer open te stellen voor zijn medemensen, niet enkel voor Sven. Net voor de climax laat hij haar gaan, omdat hij denkt dat hij haar zo redt, ook al is het duidelijk dat hij haar liever bij zich zou houden. Nog liefdevoller: hij ziet die storm opkomen boven Anna’s kasteel en hij rent erheen, zonder eraan te denken wat hem allemaal kan overkomen. Ter vergelijking: in het begin van de film moest hij omgekocht worden met wortels en touw om op stap te gaan naar een plaats die er véél minder gevaarlijk uitzag.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Uiteraard neemt ook Kristoff initiatief. Ik heb hierboven al beschreven dat hij zonder nadenken een storm binnenloopt om Anna te helpen. Hij neemt afstand van haar als hij denkt dat dat haar kan helpen. Het is ook zijn idee om zijn trollenfamilie om hulp te vragen op het moment dat Anna in de problemen zit met een bevroren hart.

Jim Hawkins

Ik bespreek Jim Hawkins aangezien Merida geen mannelijke tegenhanger heeft en ik heel veel van Treasure Planet hou.

Little personal development vs. large personal development

In de Disney-versie van ‘Treasure Island’ is Jim Hawkins het schoolvoorbeeld van een rebellerende tiener. Zijn vader is weggelopen en hij komt regelmatig in contact met de politie (of de versie van politie in de futuristische wereld van Treasure Planet). Maar wat Jim vooral mist, is een doel. Hij weet niet zo goed wat hij aan moet met zichzelf en doolt maar wat rond op zijn hovercraft (het surfboard van de toekomst). Hij heeft een passie voor mechanica en het bouwen van (ruimte)schepen, maar heeft dit opgegeven nadat zijn vader vertrokken is. Op een bepaald moment krijgt hij een soort kaart in handen die de weg wijst naar Treasure Planet. Niet alleen geeft dit hem een concreet doel, het geld dat op Treasure Planet verborgen is kan hem ook helpen om de herberg van zijn moeder te herstellen. Op de boot/het ruimteschip wordt Jim tewerk gesteld als scheepsmaatje. Hij wordt geïntroduceerd in het leven van het ‘harde werk’ en merkt tot zijn verbazing dat het hem wel ligt. Hij houdt van het gevoel een steentje te kunnen bijdragen en haalt hier een nieuw gevoel van zelfwaarde uit. Er is een heel mooie scène waarin het Jims taak is om iedereen aan de mast vast te binden tijdens een storm. De kapitein geeft hem een complimentje en hij gaat helemaal stralen. Nadien blijkt dat Scroop het touw van mister Arrow losgemaakt heeft, iets waar Jim de schuld van krijgt. Hij voelt zich enorm schuldig en begint aan zichzelf te twijfelen. Hij gaat door een hele reeks emoties -van teleurgesteld over bang tot woedend- als blijkt dat degene op de boot die hij vertrouwt en waar hij een band mee heeft opgebouwd, John Silver, een verrader blijkt te zijn. John Silver was degene die hem op de boot begeleid heeft, en hem geholpen had om zijn zelfvertrouwen te vergroten. Jim dreigt even terug te vallen in de staat van in het begin van de film, maar beseft dan toch dat John Silver gelijk had om hem een aantal taken toe te vertrouwen: hij kan wel iets. Door in zichzelf te geloven kan hij de hele bemanning van het ruimteschip levend thuisbrengen, dus ik zou zeggen: een rondje van applaus voor Jim Hawkins! Jim Hawkins maakt een heel mooie evolutie door: hij begint als een rebellerende puber zonder doel en eindigt als eerste van zijn klas in de ruimtevaartschool (of zo heb ik die laatste scène toch begrepen).

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Ook Jim Hawkins neemt geen afwachtende houding aan. Op het einde van de film redt hij iedereen door zijn willetje door te drijven, en niet naar de kapitein te luisteren. Hij gebruikt zijn talent en maakt een hovercraft. Daarmee vliegt hij recht op de teleporter af, die hen weg kon brengen van de planeet die op ontploffen stond, in plaats van zo snel mogelijk van de planeet te proberen wegkomen. Hij nam een groot risico maar slaagde in zijn opzet. De kans is heel groot dat ze het niet overleefd hadden als ze het advies van de kapitein hadden gevolgd.

Hercules

Oké, in alle eerlijkheid: ik ben geen fan. Niet van de film en niet van het personage. Ik vind hem nogal… een pussy. Hij doet altijd gewoon wat hem gezegd wordt. Zijn vader zegt: “word een held!” En Hercules doet braafjes wat hem gezegd wordt. Phill zegt: “spring door 30 hoelahoepen en sla die haai op zijn neus!” En dat is exact wat Hercules doet. Daar is op zich natuurlijk niets mis mee, maar ik vind het gewoon niet zo interessant. Iemand vertelde me dat Hercules lijkt op een personage uit een boksfilm, Rocky ofzo. Daar zal ik niet over discussiëren, dat zou best kunnen. Maar aangezien het aantal boksfilms dat ik al gezien heb gelijk is aan het aantal keer dat ik al op de maan geweest ben, kan ik hier niet echt over oordelen.

Little personal development vs. large personal development

Hercules is het hoofdpersonage en het verhaal draait voornamelijk om hem. Er is dus ook wel wat ontwikkeling bij Hercules te vinden. In het begin van de film is hij natuurlijk een baby, maar als we naar een volwassen Hercules overgaan, zien we dat hij heel onzeker is. hij heeft het gevoel dat hij anders is dan de anderen, dat hij niet thuis hoort in zijn dorp. De dorpelingen noemen hem ook een freak. Tussen twee haakjes: de dorpelingen zijn niet enorm slim bezig. Ze hebben met Hercules iemand die op zijn eentje een huis kan bouwen, op zijn eentje een hele kar kan trekken in een zeer korte tijd, in zijn eentje een zuil omhoog kan houden. Daarbovenop is Hercules heel erg gevoelig voor de goedkeuring van anderen. Ze zouden hem dat hele dorp moeten laten runnen, hem af en toe een schouderklopje moeten geven en gaan rentenieren. Maar goed, niet het punt dat ik wil maken. Hercules komt erachter dat hij inderdaad niet thuishoort bij de mensen, maar dat zijn ouders goden zijn. Om zelf terug te keren naar zijn thuis moet hij bewijzen dat hij een echte held is. Nu heeft Hercules een richting en je ziet dat hij meer zelfvertrouwen krijgt. Dat aspect dat hij vroeger haatte aan zichzelf (de enorme kracht) zorgt ervoor dat hij nu heel geliefd is bij de mensen. Hij had altijd gedacht dat het dat was dat hij nodig had om gelukkig te zijn. Maar hij merkt dat hij het nog niet is, hij is nog altijd niet thuis. En oh ja, onderweg leert hij ook een meisje kennen: Meg. Maar op het moment dat hij toegelaten wordt bij de Goden merkt hij ineens: “nee, het was toch op aarde dat ik thuishoorde. Bij Meg. Bij Phil. Bij Pegasus. Ik hoef niet ergens hooggeplaatst te zijn. Zolang ik ben bij degene die ik graag zie en mij graag zien, ben ik thuis”. Dat is een heel mooie boodschap natuurlijk. Hercules verandert van een onzekere outsider, naar een populaire held, naar een gelukkige jongeman die weet wat hij aan zichzelf en zijn omgeving heeft.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Hoewel ik eerder zei dat Hercules een beetje een softie is, blijft hij niet afwachten. Hij neemt zijn eigen lot in handen. Als hij ontdekt dat hij misschien meer over zichzelf kan leren, laat hij (met maar een keer omkijken) zijn ouders achter om zijn eigen lot te gaan zoeken. Opnieuw, tussen twee haakjes: ik heb altijd medelijden gehad met die ouders. Die hebben echt hun best gedaan om voor Hercules te zorgen, en ze komen niet meer terug tot op het einde van het verhaal. Hercules is een tijdje van plan geweest om hen gewoon achter te laten om bij de goden te gaan wonen. Ik denk niet dat ze voor hem meegespeeld hebben in zijn keuze tussen goden en mensen. Maar oké, we gaan verder. Natuurlijk traint hij heel hard om een held te worden. Hij gaat keihard voor zijn doel. En het lukt hem, hij wordt een echte superheld, die alle boeven velt. Later kiest hij er heel bewust voor om zijn eigen leven op te offeren voor Meg en kiest hij heel bewust voor een leven op aarde. Dus Hercules is zeker een personage dat initiatief neemt.

Kapitein Shang

Kapitein Shang is de kapitein van Mulan.

Little personal development vs. large personal development

Eerlijk is eerlijk: heel veel ontwikkeling doormaakt Li Shang niet. Het is best een goed personage, maar de film gaat gewoon niet over hem. Het verhaal draait vooral rond Mulan. Li Shang is zelf niet degene die Mulan het meest ondersteunt, want dat is Mushu. Kapitein Li Shang is gewoon de kapitein van het leger waarin Mulan vecht. En de love-interest omdat dat er blijkbaar gewoon bij hoort in Disneyfilms van de jaren 90. De enige echte ontwikkeling die we zien, is in Li Shangs rol als kapitein. Hij is enorm trots als zijn vader hem tot kapitein benoemt en doet er alles aan om te bewijzen dat hij die titel wel degelijk waard is. Hij traint zijn leger en wordt naar het front geroepen. Daar ontdekt hij dat zijn vader in koelen bloede afgeslacht is. Dit is een situatie waarin iedereen zijn kalmte zou verliezen, maar niet Li Shang: hij blijft in zijn rol van kapitein en leidt zijn leger verder de berg op. Maar dan, nadat Mulan zijn leven (en het leven van een aantal andere soldaten) redt, ontdekt hij dat ‘Ping’ eigenlijk een meisje is, genaamd Mulan. Dit is hoogverraad, en eigenlijk zou Mulan geëxecuteerd moeten worden. Maar Li Shang laat zijn rol van kapitein even glippen en laat haar in leven. Op dit punt laat hij haar gewoon achter op een ijsvlakte, maar hij laat haar tenminste leven. Dat is al een grote stap voor onze kapitein. Op het einde van de film gaat hij zelf mee in Mulans plan. Stel u voor, de kapitein gaat mee in een plan die iemand anders –een vrouw- heeft bedacht. Dit zijn eigenlijk grote stappen voor Li Shang.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Als allereerste is Li Shang natuurlijk degene die, in ontbloot bovenlijf, zijn volk een antwoord gaf op de prangende vraag: ‘maar wanneer ben je nu eigenlijk een man?’ Daarom, in koor: to be a man, you must be smooth as the coursing river. To be a man, with all the force of a great typhoon. To be a man, with all the strength of a raging fire. Mysterious as the dark side of the moon! Natuurlijk traint hij ook zijn leger. Hij verliest de moed niet als blijkt dat hij met een hoop klungelaars zit opgescheept en geen één ervan al ooit met een stok heeft gevochten. Hij gelooft in hen en slaagt erin om van het leger een goed functionerend orgaan te maken. Bravo, Li Shang!

Prins Naveen

Naveen is de feestende prins die door zijn hebzuchtige knecht (en ook een beetje door zijn eigen toedoen) in een kikker verandert. Hij is dus beter bekend als ‘de kikker’ van princess and the fog.

Little personal development vs. large personal development

De ontwikkeling van Naveen en die van Tiana hangen eigenlijk heel nauw samen. In mijn vorig stuk beschreef ik hoe Tiana van Naveen leerde om ook eens te ontspannen en van het leven te genieten. Logischerwijs leert Naveen dan dat het leven niet enkel fun and games zijn. De vruchten die geplukt kunnen worden van hard werk zijn het zoetst. In het begin van de film is prins Naveen op zoek naar een rijke echtgenote, iemand die hem kan onderhouden zodat hij zijn losbandige levensstijl kan aanhouden (Of zoals gezongen in ‘when we are human’: A great big party every night, that doesn’t sound too bad. A redhead on my left arm. A brunette on my right. A blonde or two to hold the candles, that sounds just about right. Life is short, when you are done, you are done. We are on this earth to have some fun. And that is the way things are…). Maar Tiana verplicht hem om mee te helpen en de voldoening die hij eruit haalt, voelt veel beter aan dan al zijn korte scharreltjes. Oké, het wordt in de film enkel getoond met het klein snijden van groenten, maar voor iemand die nooit kookt is het al een hele prestatie om dat te doen zonder in je vingers te snijden. Ik was ook trots op mezelf, de eerste keer. Ah, who am I kidding, ik ben nog altijd trots op mezelf als ik niet in mijn vingers heb gesneden. Maar goed, naar het einde van de film toe werkt Naveen in het restaurant van Tiana. Een groter contrast met de dansende prins die we in het begin van de film zagen, is bijna niet voor te stellen.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Om te beginnen: Naveen is mincing the mushrooms! HE IS MINCING THE MUSHROOMS! Alle gekheid op een stokje: Naveen neemt wel initiatief. Een soort van initiatief. Naveen is opgegroeid in een kasteel waar alles voor hem gedaan wordt en ineens staat hij op straat en moet hij de dingen zelf doen. Logisch dat hij in de eerste helft van de film eerder… passief overkomt en zich in de luren laat leggen door de Shadowman. Hij probeert zijn lot te veranderen door te ontsnappen en zich te laten kussen door Tiana, maar als dat mislukt laat hij de dingen in eerste instantie vooral aan haar over. Het is eigenlijk pas vanaf de scène met de kikkerjagers dat Naveen zelf initiatief gaat nemen. Maar dan maakt hij het wel volledig goed: hij wil eerst Tiana ten huwelijk vragen, maar realiseert zich dan dat ze gelukkiger zou zijn als hij zichzelf zou overgeven aan de Shadowman. Dat doet hij dan ook. Uiterààrd komt er een happy end, maar wel één waarin Naveen heeft geleerd om zelf zijn eigen boontjes te doppen.

John Smith

Hm, John Smith. Toch wel één van mijn persoonlijke favorieten, ook al is die mening niet door iedereen gedeeld. Maar ik vond hem avontuurlijk, grappig en … knap. Ik weet dat het niet echt historisch correct is en veel mensen geen fan zijn van de film, maar ik vind hem wel sympathiek.

Little personal development vs. large personal development

Neen, ook John Smith is niet de focus van de film, dus doormaakt hij ook niet enorm veel ontwikkeling. Niet veel, maar toch wel wat. In het begin is John Smith een jonge avonturier, die eropuit trekt om nieuwe ervaringen op te doen. Hij voelt zich een beetje superieur, ervan overtuigd dat zijn eigen cultuur beter is dan die van Pocahontas. Hij vertelt haar enthousiast over de huizen die ze zullen bouwen in de nieuwe wereld, en hoe haar wereld zoveel beter zal zijn nadat de Engelsen gekomen zijn. Dan zingt Pocahontas ‘Colours of the Wind’. Ze introduceert John Smith met haar levenswijze en de schoonheid van de natuur. Ze leert John Smith om weg te stappen van zijn tunnelvisie en andere levenswijzen te accepteren. En ze slaagt daarin, natuurlijk. Op het einde van de film heeft John Smith zijn hart verloren aan het nieuwe land en aan haar. Maar niet genoeg om Pocahontas te overtuigen mee te komen naar Engeland. Ik begrijp waarom hij zelf niet kon blijven, door zijn schotwonde…

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

John Smith is een impulsief en dapper personage, dus ja, hij scoort ook niet slecht op deze schaal. Hij trekt er alleen op uit om het nieuwe land te ontdekken. Hij protesteert tegen zijn baas (Radcliffe) over het opgraven van het goud en verdedigt de indianen. Hij negeert de orders van zijn baas en glipt uit het kamp, om Pocahontas te zien. Hij offert zichzelf op als Thomas Kocoum doodschiet. Hij springt voor het opperhoofd als Radcliffe die probeert neer te schieten, en verwondt zichzelf.

Aladdin

Aladdin is één van de weinige ‘jongensfilms’ die ik als kind echt heel leuk vond. Ik zet het woord ‘jongensfilm’ tussen aanhalingstekens, omdat ik tegen het verdelen ben van speelgoed en films in de categorieën ‘voor jongens’ en ‘voor meisjes’. Ik ga mijzelf dus even verduidelijken. Met ‘jongensfilm’ bedoel ik: een film met een jongen in de hoofdrol. Ik hield niet van Hercules, ik was ook geen fan van Peter Pan, en ook Pinnocchio was niet voor mij. Maar Aladdin, ja, daar keek ik graag naar.

Little personal development vs. large personal development

De hele film draait om Aladdin, en hoe hij leert dat in de liefde, zijn persoonlijkheid veel belangrijker is dan rijkdom. Een hele mooie les natuurlijk. In het begin van de film is Aladdin een dief met een gouden hart, die het gevoel heeft dat hij niet alles uit zijn leven haalt dat erin zit. In het liedje ‘straatrat’ zingt hij: diep in mij… ben ik zoveel… meer…  Hij ontmoet prinses Jasmine, maar vreest dat hij haar niet waard is. Hij wil rijker en machtiger zijn, om een kans te maken bij haar. Gelukkig voor hem heeft hij een geest, die hem daarbij kan helpen. Maar – wie had dat nu kunnen voorspellen – Jasmine vindt het helemaal niet zo leuk dat Aladdin liegt over zijn identiteit. Ze vraagt hem een aantal keer om eerlijk te zijn, maar dat doet hij niet omdat hij vreest dat ze hem niet meer zal willen. Er is natuurlijk ook de wet waarin Jasmine enkel mag trouwen met een prins. Maar, persoonlijk denk ik dat zijn zelfbeeld ook een grote rol speelt in het liegen over zijn afkomst. Maar dan heeft Jafar zijn triomf en neemt de lamp over. Hij ontmaskert Aladdin, stuurt hem naar… Antartica? Vermoed ik… en neemt Jasmine en haar vader gevangen. Op dat moment heeft Aladdin enkel zichzelf om op terug te vallen. Hij heeft geen geest meer, geen geld, niets meer. En toch slaagt hij erin om Jafar te overwinnen, puur door zijn vernuft. Doordat hij Jafar kan verleiden tot het maken van een domme wens, wint hij. Hij leert dat zijn gouden hart en zijn verstand veel belangrijker zijn voor Jasmine (en in het leven in het algemeen) dan geld en uiterlijk vertoon. Eind goed al goed, zoals we allemaal weten. De sultan trekt de wet in die zegt dat Jasmine enkel met een prins mag trouwen, en Aladdin en Jasmine leven nog lang en gelukkig!

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Ook Aladdin weet van wanten. In eerste instantie leunt hij vooral op de geest om hem te helpen. Hij wil Jasmine, maar weet niet goed hij dat moet aanpakken. Dus gaat hij vooral aan de geest vragen om hem te helpen, maar geen één van die plannen loopt eigenlijk goed af. Dan neemt Jafar de geest over en is Aladdin helemaal op zichzelf aangewezen. En ja… dat doet hij heel goed! Hij redt Kleedje en Abu van die ronddwalende toren, vliegt terug naar Agrabah en zoals ik daarnet al zei, verslaat hij Jafar puur door hem slimmer af te zijn. Applausje voor Aladdin!

Flynn Rider/Eugene

Flynn Rider is een charmante dief die ondertussen iedereens hart heeft gestolen. Leuk weetje:  Rapunzel is 18 jaar en hij is 32. Dat maakt hen het koppel met het grootste leeftijdsverschil in het gehele Disney-universum. Een beetje creepy, maar ah. Als hij de smolder-eyes opzet, vergeeft ze hem alles.

Little personal development vs. large personal development

Flynn Rider heeft een ontwikkeling die we al een paar keer hebben zien terugkomen. In het begin van de film is hij eerder egoïstisch. Hij wil geld stelen, rijk worden en voor de rest maakt het hem allemaal niet zoveel uit (I have dreams like you, no really. Just less touchy feely. On an island on my own, tanned, rested and alone… Surrounded by enormous amounts of money!, uit ‘I have a dream). Hij probeert zich zo snel mogelijk van Rapunzel af te maken, maar… dat komt recht in zijn gezicht terug, want Rapunzel laat zich niet zo makkelijk afschepen. En langzaamaan leert hij hoe hij zijn hart voor haar moet openen. Hij leert haar vertrouwen en vertelt haar dingen die hij nog nooit aan iemand anders heeft verteld, over zijn jeugd. Hij ontdekt dat er andere dingen zijn in het leven dan enkel geld, namelijk vertrouwen, genegenheid en warmte. Daarom waagt hij op het einde van de film ook zijn leven om haar te redden uit de klauwen van Mother Gothel. Hij sterft zelfs voor haar. Wie had dat ooit gedacht van de dief die in het begin van de film zijn partners achterliet om gearresteerd te worden, enkel en alleen omdat hij dan een groter deel van de winst kon krijgen. Net als elke Disney-film heeft ook Tangled een happy ending. Rapunzel blijkt naast magisch haar ook magische tranen te hebben, en brengt Flynn Rider terug tot leven. Ja… dat begrijp ik ook niet helemaal. Maar hej, eind goed, al goed!

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Je kan Flynn Rider veel verwijten, maar niet dat hij passief is. hij heeft een eigen willetje en doet alles wat hij kan om dat te bereiken. Hij wil de kroon, hij steelt de kroon. Hij wil de volledige buit, hij laat zijn maten achter om gearresteerd te worden door soldaten. Hij wil van Rapunzel af… ja, dat is buiten haar gerekend. Dat lukt hem niet echt. Maar later wil hij dat zij de mooiste ervaring heeft op haar 18^de verjaardag, en hij doet dat ook. Hij huurt een bootje, zodat ze de lampionnen van dichtbij kan bekijken. En op het einde van de film keert hij terug om Rapunzel te helpen ontsnappen uit de toren.

Robin Hood

Toen ik klein was, was ik een beetje verliefd op Robin Hood. Maar niet per se op Robin Hood van de Disney-versie… Op elke Robin Hood die een relatie had met Maid Marian. Mijn naam is ook Marian en in de logica van mijn 5-jarige zelve moest ik dus met Robin Hood trouwen. Over naar de analyse van mijn jonge liefde.

Little personal development vs. large personal development

Robin Hood is al een oud verhaal. En zoals we wel eens kunnen zien hebben oudere karakters vaak niet enorm veel ontwikkeling. Ook Robin Hood komt niet echt tot enorme inzichten, ook al draait het verhaal wel degelijk om hem. Robin Hood is al een vrij zelfverzekerd personage in het begin de film, hij doet al ‘het juiste’, door te stelen van de rijken en te geven aan de armen. Hij komt niet echt tot een inzicht. Het is gewoon Robin Hood die tegen de slechte Prince John vecht en de dorpsgenoten helpt. Maar hij moet zichzelf niet overwinnen.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Robin Hood is natuurlijk wel een held. Hij steelt van de rijken en geeft aan de armen. Hij probeert de hand van Lady Marian te winnen door te boogschieten. Hij beschermt haar, en bevrijdt de dorpsgenoten. Een held van de bovenste plank.

Prince Charming (Cinderella)

Ik heb lang nagedacht over dit personage. Nu ja, ik heb lang nagedacht over de 7 seconden waarin hij in beeld is. Ik kon niet echt nadenken over zijn tekst, want hij heeft er (zo goed als) geen. De film draait dan ook absoluut niet om de prins. Hij heeft niet eens een naam. Zijn aandeel in de film wordt vertolkt door zijn vader en de grootmaarschalk. Het enige dat de prins doet is geeuwen, verrast opkijken als hij Cinderella ziet, naar haar toe lopen en dansen. Dan loopt hij met haar door het kasteel en blijft verbijsterd achter. Dat is het. The end. Het minste dat ervan gezegd kan worden is dat er geen ontwikkeling is, en ook geen initiatief. Maar ik vind dat er zelfs zodanig weinig informatie is, dat ik niets zinnig kan schrijven over het gebrek aan ontwikkeling en initiatief. Daarom heb ik besloten om prince charming niet in mijn grafiek te betrekken. Volgende.

Little personal development vs. large personal development

/

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

/

Simba

Simba is dan wel weer een prachtig personage. The Lion King is een prachtige film en hij draait bijna volledig rond Simba.

Little personal development vs. Large personal development

Ik zie de ontwikkeling van Simba eigenlijk in twee verschillende delen: de ontwikkeling van de jonge Simba en die van de volwassen versie.

In het begin van de film is Simba een jong prinsje en de wereld ligt aan zijn voeten. Hij wil heel graag koning worden en denkt dat hij de beste koning ooit zal worden. Hij hoeft van niemand advies en weet het allemaal beter. Totdat… hij eens flink met zijn kop tegen de muur loopt en hij zichzelf, Nala en Zazu in gevaar brengt door naar het olifantenkerkhof te gaan. Goed, dit is ingefluisterd door Scar, maar hij denkt dat hij sterk genoeg is om de hyena’s de baas te zijn. Maar dat blijkt een jammerlijke vergissing te zijn en Moufassa komt orde op zaken stellen. Dit is een lesje in nederigheid voor Simba. Ook voor prinsen en koningen gelden regels. Hij kan niet zomaar alles doen wat hij wil. Ook koningen kunnen bang zijn. Niemand staat boven de wet.

Ook volwassen Simba leert een aantal lessen. Ik vermoed dat iedereen wel weet dat Simba vlucht en denkt dat hij zijn vader gedood heeft. Met dat vreselijke idee wordt hij bij Timon en Pumba volwassen. Een volwassen Nala komt langs en overtuigt Simba om terug te komen naar de troep. Want, zegt ze, hij is de wettelijke koning. Eerst wil hij niet. Hij voelt zich nog steeds schuldig om de dood van zijn vader en is bang om dezelfde fouten te maken. Zijn verleden ligt als een zware last op zijn schouders. Maar dan komt Rafiki langs en zegt yes, the past can still hurt. But you can either run from it.. or learn from it. Hij demonstreert dit door Simba op de kop te slaan met zijn staf. Als hij Simba een tweede keer probeert te meppen duikt de leeuw weg: hij heeft van zijn verleden geleerd. Dus Simba keert terug naar de pride rock om zijn troon opnieuw op te eisen. Ik zou graag daar stoppen met de ontwikkeling van Simba. We weten allemaal dat hij uiteindelijk Scar verslaat en opnieuw op de troon gaat zitten. Het gevecht zit me echter niet helemaal lekker. Ik ben niet de eerste die dit opmerkt en zal waarschijnlijk niet de laatste zijn: maar er zit een heel dubbele boodschap in dat eindgevecht. De boodschap van de film is: laat je niet tegenhouden door je verleden. Leer uit je fouten en ga verder. Maar het punt is… Simba heeft helemaal niets fout gedaan. Dus hij hoeft helemaal niet uit zijn verleden te leren. Oké, tot daar aan toe. Maar in de film is duidelijk te zien dat de leeuwinnen pas de kant van Simba kiezen en de hyena’s aanvallen op het moment dat Scar bekent dat hij degene is die Moufassa vermoord heeft. Ik beschouw het als een soort van ‘laatste druppel’ bij de leeuwinnen, maar stel dat Simba als klein kind per ongeluk de dood van zijn vader had veroorzaakt, verdiende hij dan nu als volwassen man niet de steun van zijn volk tegen een tiran die duidelijk geen goede leider is? Als de les is, ‘laat het verleden achter je en leer uit je fouten’ zouden de leeuwinnen dan de hyena’s niet al moeten aangevallen hebben vóór ze wisten dat Simba onschuldig was?

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Simba overwint zichzelf. Hij vlucht weg, verbergt zich. Dit is eerder passief gedrag, maar uiteindelijk is Simba op dit punt nog gewoon een kind. We hebben al eerder impulsief gedrag gezien bij Simba, als hij naar het olifantenkerkhof gaat, maar dat loopt eerder slecht af.

Als volwassene heeft Simba wel wat overtuiging nodig om terug te keren naar the pride rock. Maar ook dit is begrijpelijk: hij heeft zijn hele leven met die schuld geleefd, en met de angst dat ‘de waarheid’ zou uitkomen als hij terug zou keren naar huis. Maar dan neemt hij heel bewust een beslissing en keert hij terug. Hij valt Scar en zijn leger heel bewust aan en wint het gevecht. En –ook al ziet hij het eerst absoluut niet zitten- neemt hij zijn positie als koning opnieuw op.

Prince Florian (Snowwhite)

Ook over prince Florian heb ik lang nagedacht. Hij heeft al iets meer te doen dan de prins van Cinderella (hij zingt! Oooh, hij zingt!), maar het is nog altijd… bijna zielig. Daarom wordt ook prince Florian niet in de grafiek betrokken.

Little personal development vs. large personal development

/

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

/

Tarzan

Tarzan is… opnieuw een film waar ik niet enorm fan van ben maar hij is wel… oké… denk ik. Objectief is het een heel goede film (als je toondoof bent voor Phil Collins bedoel ik dan). Maar Tarzan was de lievelingsfilm van mijn broer en hij wou de film keer op keer op keer op keer zien. En ik ben hem nog altijd behoorlijk beu.

Little personal development vs. large personal development

Tarzan is een outsider. Natuurlijk is Tarzan een outsider, hij is de enige mens in het volledige oerwoud en leeft tussen de apen. Hij ziet er anders uit, beweegt anders, … het is behoorlijk normaal dat hij zich anders voelt dan de anderen. Hij voelt zich minder goed dan de anderen, want hij kan niet zo goed in bomen klimmen en is in het algemeen een minder goede aap dan de anderen. Als Jane en haar vader in het oerwoud terecht komen, ontdekt Tarzan iets heel belangrijks: hij hoort niet thuis bij de apen. Hij hoort thuis bij de mensen. Hij leert in een heel snel tempo alles bij van deze vreemde wezens en heeft eindelijk het gevoel dat hij ergens bij hoort, ook al zijn deze vreemde wezens vreemden voor hem (I wanna know about this strangers like me). In eerste instantie gooit hij zich vol enthousiasme op deze nieuwe wezens. Hij leert hoe hij zich volgens hen hoort te gedragen, hoe hij hoort te spreken. Hij leert fietsen (op de bomen. Zeer indrukwekkend.), tekenen, dansen, …  Als hij de kans krijgt om met hen mee te gaan naar een beschaving die vol is van zijn soortgenoten, aarzelt hij dan ook niet. Dat is wat hij wil, daar gaat hij voor. De jungle zit vol gevaarlijke en oneerlijke wezens en niemand die hem apprecieert (of zo voelt hij dat aan). Hij keert zijn jeugdvrienden en zijn ‘moeder’ zonder aarzelen de rug toe. Hier zien we dus al dat Tarzan ‘zijn thuis vindt’ als het ware, dat hij zijn soortgenoten vindt. Maar dan leert hij een belangrijke les: niet alle mensen zijn goed. Het is niet omdat hij eerlijk en integer is, dat al zijn soortgenoten dat zijn. De intra-verschillen zijn groter dan de inter-verschillen. Ook: Kerchak had helemaal gelijk om de mensen te wantrouwen. Wijsheid komt met de jaren. De laatste ontwikkeling zit op het einde van de film. Tarzan kiest toch voor het oerwoud. Daar is hij opgegroeid. Daar zijn zijn vrienden en familie. Misschien zien ze er anders uit en zijn ze beter in sommige dingen, maar loyaliteit is het grootste goed.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

In de mate dat het kan, bepaalt Tarzan zijn eigen lot. Hij is natuurlijk voor lange tijd de enige mens in het oerwoud. Maar hij doet zijn best om bij de groep te horen (hij springt van een berg in dat meer). Hij redt Jane meerdere keren. Als hij beseft dat Clayton hem verraden heeft, keert hij terug om zijn familie te helpen. En, hij bepaalt volledig zelf zijn eigen verhaal als hij besluit om in het oerwoud te blijven. Hij besluit dit los van Jane, aangezien zij eerst van plan was om terug te keren naar de beschaving. Durf ik het zeggen? Durf ik? Foert. Dit is hoe ik Pocahontas graag had zien aflopen.

Prince Eric

Zoals ik in mijn prinsessen-epistel heb gezegd, ben ik helemaal geen fan van het personage Ariël. Prins Eric vind ik al iets sympathieker, maar jammer genoeg niet enorm interessant. Nee, hij is niet de focus van de film. Maar ik vind het veel leuker als Sebastiaan, Botje of Jutter in beeld zijn. Prins Eric dient gewoon als knappe love-interest en dat is het zo een beetje.

Little personal development vs. large personal development

Prins Eric wordt onder druk gezet om te trouwen, liefst met een prinses. Maar hij wil niet. En hij doet het dan ook niet. Hij wil trouwen voor liefde en dat is exact wat hij doet. Verandert hij? Niet echt. Leert hij iets? Wel, ik hoop dat hij leert dat hij niet moet gaan bootje varen als het gaat stormen. Maar echt iets concreet? Geen idee eigenlijk.

Takes initiative vs. wait-and-see-attitude

Prins Eric is natuurlijk wel heldhaftig, zoals het een echte Disney-heer betaamt. Als zijn schip vergaat, blijft hij achter om zijn hond, Max te redden. Hij kan het beest in veiligheid brengen, maar zou er zelf het leven bij gelaten hebben als Ariël er niet geweest was. Hij is ook een echte heer. Hij ontfermt zich over dat arme stomme meisje dat op zijn kust aanspoelt. Hij neemt haar in huis, geeft haar eten, gaat ermee rondreizen in zijn (?) land, … zeer hoffelijk van hem. En natuurlijk, als Ursula Ariël mee grist van die boot, gaat hij achter hen aan en spiest hij haar op die boot. Eric is niet hulpeloos, hij kan best voor zichzelf opkomen.