Van midlife crisis naar quarterlife crisis
Eerst was er de midlife crisis. dan kwam de quarterlife crisis. Met het eerste verschijnsel zijn we al lang vertrouwd, het tweede verschijnsel lijkt pas de laatste jaren in opmars te zijn. Dit ironische anachronisme lijkt samen te gaan met de toegenomen levensverwachting en sociale welvaart. Als je als mens standaard een levensverwachting hebt van 60 jaar, zal de leeftijd van 50 niet het moment zijn om een compleet nieuwe koers te varen. Tegen dat je een testrit hebt gemaakt met je nieuwe snelle wagen, een affaire bent gestart, en radicaal van haarsnit bent veranderd, is het schip al gezonken. Tot daar de nieuwe koers. Nu kan je aan de leeftijd van 50 bij wijze van spreken een compleet nieuw leven starten. Niet verwonderlijk dat dan enkele existentiële vragen de kop op steken.
Meer vrijheid, meer crisis
Het nieuwe verschijnsel van de quarterlife crisis lijkt mij samen te gaan met de toegenomen welvaart en keuzemogelijkheden. Vroeger werd de keuze voor jou gemaakt: als vrouw ging je op zoek naar een job vanaf je de schoolbanken verliet. Nog belangrijker was het om een man te vinden die je kroost en onderhoud kon verschaffen. De rest van je leven besteedde je aan het grootbrengen van je kinderen en het opnemen van andere huishoudelijke en zorgtaken. Als man ging je werken om je vrouw en kinderen te onderhouden, en deed je dit zonder grote tegenslagen je hele leven lang bij dezelfde werkgever. Voor onze grootouders was de keuze beperkt.
Lees ook: een gesprek voeren met een vrouw zonder kinderen: een moeilijke bevalling
Gelukkig hebben we tegenwoordig veel meer vrijheid in het maken van onze levenskeuzes. Met die toegenomen vrijheid komt ook meer keuzestress en verantwoordelijkheid kijken. Waar wil ik met mijn leven naartoe? Welke job wil ik uitoefenen? Heb ik een aantal jaar geleden wel de juiste studiekeuze gemaakt? Zou ik niet al lang een relatie moeten hebben? Maakt deze relatie mij gelukkig genoeg? Wil ik kinderen? Zou ik niet beter eerst de hele wereld rondreizen? Of is het verstandiger om een huis te kopen? En waar dan? Dicht bij mijn job? Maar wil ik die job wel lang genoeg uitoefenen? En heb ik een aantal jaar geleden wel de juiste studiekeuze gemaakt? De gedachtemolen lijkt onvermoeibaar door te malen.
Waar blijft die quarterlife crisis?
Vorig jaar werd ik 25 en verwachtte ik me aan een serieuze quarterlife crisis. Die zat blijkbaar nog vast op een ander verjaardagsfeestje, want ik kreeg geen bezoek van deze notoire gast. “Niet getreurd, volgend jaar is hij daar vast!” dacht ik. Dit jaar werd ik 26. Maar nog steeds geen quarterlife crisis te bespeuren… Maak ik mij niet genoeg zorgen? Stort ik mij zonder nadenken in allerlei avonturen? Ik acht de kans klein. Wellicht bieden deze levensvragen zich zacht en rustig aan bij mij, en behandel ik ze gaandeweg in gedachten, gesprekken, dromen,… Want ik denk wel degelijk veel na over mijn leven, alleen niet in crisisvorm.
Zou de quarterlife crisis een noodzakelijk kwaad zijn? Of zou je enkel van een crisis kunnen spreken als je huidige situatie in discrepantie is met je gewenste situatie? Ik denk persoonlijk dat een quarterlife crisis niet per definitie voor hoeft te komen. Je hoeft geen crisis te ervaren om met belangrijke levensvragen bezig te zijn. Sommige zaken zijn het waard te overdenken, of gewoon een gevoel bij te hebben zonder dat dit gekoppeld is aan een verjaardag of een ander event ergens in je twintiger jaren. Maar wie weet sla ik de bal wel radicaal mis, en is mijn verjaardagstaart volgend jaar moeilijk te verteren met alle prangende levensvragen die op mijn maag liggen.
Hoe ervaren andere mensen deze levensvragen? Komen die acuut op bij het bereiken van een bepaalde leeftijd? Vinden die plaats bij een ingrijpende gebeurtenis? Of verschijnen die gaandeweg? En is er dan wel sprake van een crisis? En is het wel normaal om helemaal geen quarterlife crisis te ervaren? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en meningen!
Bron afbeelding: Pixabay