Af en toe krijg ik een ‘lumineus idee’ en kan ik niet wachten om dit in de praktijk uit te testen. Soms draait dit goed uit, en heb ik weer een nieuwe handigheid die ik in mijn trukendoos kan stoppen. Maar af en toe gaat het ook faliekant verkeerd. Ontdek in dit artikel waarom plaknagels geen zo’n goed idee zijn voor mij.
Normaal gezien heb ik hele sterke nagels, maar de laatste weken zijn ze eerder de spreekwoordelijke nagel aan mijn doodskist. Zo scheurde ik meer dan één nagel door mijn rugzak snel van mijn rug te laten glijden, en bleef ik ook steken tussen de ring van een sleutelhanger. Toen ik na een mooie werkdag over de Meir naar het station aan het wandelen was, voelde ik aan de pijnlijke topjes en wenste ik dat ik er snel nieuwe nagels uit kon laten groeien. Er is natuurlijk geen betere plaats om instant nieuwe nagels te wensen dan de Meir. Alsof er een geest uit een wonderlamp tevoorschijn was gekomen, werd ik door mijn eigen voeten naar de beauty-afdeling van de H&M geleid. Daar zag ik een setje nagels liggen voor €1 in plaats van €6,99. Mijn wens was in vervulling gegaan: nog voor ik thuis zou zijn zou ik kunnen pronken met nagels die mijn pijnlijke vleesstompjes aan het zicht en aan het gevoel onttrokken.
Eenmaal op de trein aangekomen besloot ik ze onmiddellijk op te plakken. In tegenstelling tot nagellak zijn ze geurloos. Er hangt gewoon een laagje lijm op de achterkant. Er zat nog niemand in de buurt die mijn gestuntel zou kunnen aanschouwen, dus ik ging meteen tot actie over. Eerst moet je het juiste formaat uitzoeken. Er zitten 24 nagels in zo’n setje. Als je denkt dat je daarmee twee keer je nagels kunt beplakken: think twice. Deze grote verscheidenheid aan formaten is echt nodig, want de kunstnagel moet net breed genoeg zijn. Het is precisiewerk waar een kunstrestaurateur net niet bij gaat zweten. Als je eenmaal het juiste formaat hebt geselecteerd, haal je de nagel voorzichtig van de verpakking zonder het kleeflaagje aan te raken. Daarna plaats je de nagel op je eigen nagel, en druk je het eventjes aan. Klinkt simpel, niet?
De eerste hand ging verrassend vlot. Mijn linkerhand was compleet getooid, toen ik mijn rechterhand moest plakken. Zo delicaat als met vers gelakte nagels je andere hand proberen lakken is het niet, maar een sinecure zou ik het niet noemen. Als je nu hopeloos gestuntel voor je ziet, sla je de nagel op de kop. Maar dit was nog het meest gracieuze deel van mijn nagelavontuur. Houd je klaar voor deel twee.
Uit budgettaire overwegingen had ik zwart-wit gestreepte nagels uitgekozen. Die kostten zoals ik al schreef €1 voor de volledige set, en omdat het hier om een roekeloos avontuur ging, had ik geen zin om mijn spaarvarkentje aan diggelen te slaan. Geen dure neutrale nageltjes dus. Een medepassagier kwam zich schuin over mij in de zachte nmbs-zetels nestelen, toen hij mijn nagels in het oog kreeg en zich net iets minder behaaglijk ging voelen bij zijn zetelkeuze. Het moet nogal een zicht geweest zijn. Een schijnbaar geciviliseerde vrouw wiens nagels een puberale uitbraak hadden gekregen. Ik positioneerde mij in een onopvallende houding, terwijl de wagon steeds voller stroomde. Op een uitzondering na, keek werkelijk iedereen naar mijn nagels. Dat was het moment waarop ik spijt begon te krijgen. En verbergen kan je die lange gedrochten ook niet.
Mijn nagels zagen er toen zo uit:
De trein zette zich in beweging, en ik haalde mijn laptop uit mijn tas. Zo kon ik subtiel mijn nagels aan het oog onttrekken van de passagier die schuin over mij zat, redeneerde ik. Een eerste nagelverschuiving vond plaats bij die actie. Blijkbaar is het kleeflaagje niet bestand tegen grote werken als een laptop uit een tas halen. Na dit subtiel weer op zijn plaats geduwd te hebben, ging ik aan het werk. Maar ik kon niet meer op een normale manier typen, want mijn nagels maakten een vervelend tikkend geluid op mijn toetsenbord. En dit wilde ik mijn medereizigers ook niet aandoen. Laptop weg dan maar. Ik nam in plaats daarvan de Metro ter hand die op het tafeltje lag. Zo hoopte ik de rest van de treinrit door te komen.
Dit was buiten de waard gerekend. Of moet ik zeggen: buiten de conducteur. Terwijl de goede man zich een weg baande doorheen de wagon, ging ik op zoek naar mijn abonnement. Ik moest in een vak van mijn werktas een kaartje zoeken, dat tussen sleutels, een portefeuille, een usb-stick, een lipstick, een agenda, twee stylo’s, een gsm en een oud kasticket zat. Normaal gezien graai ik als een volleerd politicus in een adviesraad in mijn tas, en vind ik mijn abonnement nog voor je ‘mandaat’ kunt zeggen. Nu grabbelde ik wat onhandig in mijn tas, ondertussen een nagel verliezend. Toen mijn abonnement gescand was, moest ik dus mijn nagel terugzoeken in mijn tas. Een beschamende onderneming.
Eens ik in Gent-Dampoort was aangekomen, haastte ik me door de gangen naar mijn fiets. Ik kon de verleiding niet weerstaan om aan die absurd lange nagels te voelen, om te weten hoe ver die nu boven mijn vingertoppen uitstaken. Ping, ping, daar vlogen twee nagels weg. Ik had net besloten om er een afradende blogpost over te schrijven, dus ik twijfelde: “gewoon doorlopen, of zorgen dat mijn nagelset compleet is, zodat ik er thuis nog een foto van kan maken?” Het beetje waardigheid dat me nog restte liet ik varen, en ik zocht naar mijn verdwenen nagels. Eén vond ik snel terug, maar tegen dat de tweede nagel mij plots in het oog sprong, was het station al verlaten.
Het was een koude avond, en ik fietste met sjaal, muts en wanten naar huis. Veel te lange plaknagels met bindingsangst horen niet thuis in wollen wanten. Onderweg kreeg ik telefoon, en toen ik één hand uit mijn want haalde om die op te nemen, waren de helft van de nagels al ‘onder de wol gekropen’. Fietsen met losse nagels in je wanten is even vervelend als wandelen met zand in je sokken. Maar zand in je sokken betekent nog tenminste dat je ergens op het strand of in de duinen gaan wandelen bent. Nagels in je wanten betekende in mijn geval alleen dat ik er een behoorlijk gênante treinrit op had zitten.
Toen ik thuiskwam schudde ik alle nagels uit mijn wanten, en plakte ik ze zo goed en zo kwaad als het kon terug op. Mijn man was aan de grond ‘genageld’ toen hij mijn vreemde manicure zag. Dit had hij helemaal niet verwacht bij mij, en hij vond het (net als ikzelf trouwens) geschikter voor een carnavalsfeestje dan voor een nagelreparatie op een werkdag. Na wat foto’s genomen te hebben, knipte ik ze een stuk korter. Toen zagen ze er zo uit:
De korte versie was weliswaar al een grote verbetering, echt praktisch kon ik ze nog niet noemen. Misschien was het kleeflaagje al te veel aangetast door mijn wilde nagel-avonturen, of misschien is de kwaliteit van dit soort nagels gewoon barslecht. Hoe het ook zij, mijn nagels hebben de avond niet overleefd. De nagels die nog niet uit zichzelf waren losgekomen, schoven er met wat extra druk gemakkelijk af.
Een aantal zaken heb ik standaard in mijn werktas zitten. Maar als je ‘eerste hulp bij gescheurde nagels’ zoekt, zou ik je geen plaknagels aanraden. Wil je toch graag eens plaknagels uittesten? Dan raad ik je aan om deze in alle rust thuis aan te brengen, en ze meteen tot de gewenste lengte in te korten. Zo blijf je nergens aan haperen. In de H&M verkopen ze overigens ook neutrale plaknagels. Het aanbod vind je hier.
Heb jij al plaknagels uitgeprobeerd? En hoe is het je toen bevallen?
Disclaimer: dit artikel is geen commerciële samenwerking met bovenstaand merk. Ik schreef dit op eigen initiatief, en dit reflecteert louter mijn persoonlijke smaak.