Iemand lastigvallen op het werk: steeds een domper op de feestvreugde

Geen feestje meer voor Maxime Hamou

Deze week hoorde ik in het nieuws dat er zich een incident had voorgedaan bij een interview van een tennisser op Roland Garros. Maxime Hamou had er een journaliste tijdens een live tv-interview tegen zich aangetrokken, probeerde haar tegen haar wil meermaals te kussen, en probeerde haar zelfs te betasten. Maxime Hamou werd door de organisatie van Roland Garros teruggefloten, en moest zijn toegangspas inleveren. De originele nieuwsbron en beelden vind je hier.

Bron afbeelding: Sporza.be

Persoonlijk vond ik de reactie van de organisatie van Roland Garros een positief signaal: het geeft aan dat ze dergelijk gedrag niet tolereren. Al kan er natuurlijk wel getwijfeld worden aan de impact van dat signaal. Een toegangspasje inleveren van een tornooi waarin je toch al uitgeschakeld bent is geen zo’n zwaar te verteren gegeven, al mis je dan natuurlijk wel alle fun. Je zou denken dat iedereen het logisch vindt dat Maxime teruggefloten werd, maar dat was niet zo. Mijn indruk is dat de meerderheid van de mensen zijn gedrag ontoelaatbaar vindt, maar toch zag ik nog verrassend veel negatieve reacties tegenover de journaliste:

Een greep uit de commentaren: “Als het Brad Pitt was geweest zou ze zo belachelijk niet doen,” “Zelfs grapjes uithalen mag niet meer,” “Ze had ook wel uitdagende kledij aan,” “niet overdrijven hé zeg, er zijn ergere dingen,” “Jongens toch… Wat een verzuurde maatschappij, als dat al niet meer mag. Is toch een compliment voor haar?” “Preuts geval,” “Wat is daar mis mee, plat wijf,” “Trut, precies of je het niet graag had.”

In professionele hoedanigheid voor jezelf opkomen: geen gemakkelijke klus

Aan iedereen die dit grappig of normaal vindt, wil ik iets duidelijk stellen: iemand lastig vallen of intimideren is nooit grappig. Het is niet omdat iets in jouw ogen een goede mop zou zijn, dat het daarom ook gepast is om dergelijk gedrag te stellen. Een vrouw lastigvallen die met haar werk bezig is, plaatst haar bovendien nog eens in een lastig parket. Sommige vrouwen voelen zich geremd om te reageren hoe ze zouden willen reageren, omdat ze hun professioneel masker willen ophouden. Naargelang de aard of de ernst van de gebeurtenissen, zijn sommige vrouwen eerder geneigd om het weg te lachen, of het te negeren, ook al vinden ze het hoogst onaangenaam. En ook al ben ik zelf niet op mijn mondje gevallen, ik weet hoe het voelt. Ik heb op vakantiejobs al meerdere keren een zachtere repliek gegeven dan ik had willen doen, omdat ik me niet comfortabel voelde om als ‘gezicht’ van een bepaald bedrijf iemand flink op zijn plaats te zetten. Hoe dan ook, de fout ligt niet bij vrouwen die niet voor de volle 100% durven reageren, de fout ligt bij de mensen die niet voor de 100% van hun verstand en manieren gebruik maken.

Maak een feestje voor iedereen leuk: ook voor de mensen die er werken

Sommige mensen vinden dat een luchtige, uitgelaten of feestelijke situatie een excuus is om grenzen te overschrijden. Iedereen moet dan maar deel worden van hun feestje, en hun wansmakelijke moppen of handtastelijke gedragingen ondergaan. ’t Is om te lachen, nietwaar? Dat zal Maxime Hamou ongetwijfeld ook gedacht hebben. Ik neem jullie eventjes mee naar een niet gekoesterde herinnering.

We schrijven het voorjaar van 2011. Ik was toen 20 jaar, en ik werkte in het weekend af en toe als hostess onder het statuut van jobstudent. Op een avond verzorgde ik samen met een ander meisje het onthaal van een personeelsfeest van een Vlaams bedrijf op de pier van Blankenberge. We waren hoofdzakelijk verantwoordelijk voor de ontvangst van de gasten en voor de vestiaire. We hadden sjaaltjes van het bedrijf om, en iedereen was in een opperbeste stemming. Bij de komst en het vertrek van de gasten was het op zulke evenementen heel druk, maar tussenin was het vaak wat rustiger, en konden we wat praten of kleine taakjes uitvoeren. Rond middernacht was het diner afgelopen, en werd de dansvloer geopend. Ikzelf en de andere hostess werden gevraagd om wat boa’s rond te delen aan de gasten als accessoire om de dansvloer onveilig te maken. Blij met de afwisseling liep ik tussen de tafels door, lukraak boa’s uitdelend. Plots voelde ik iemand in mijn achterste knijpen. Verbouwereerd draaide ik me om, en keek in het niet zo frisse gezicht van een jonge veertiger die rood aangelopen was van de drank en de warmte. Zo kwaad als ik was, zo grappig vond de man het in kwestie. Schuddebuikend en zijn collega’s aanstotend genoot hij van zijn moment de gloire. De bovengenoemde aarzeling om de man van repliek te dienen was bij mij nergens te bespeuren, en ik heb de man in niet al te vriendelijke bewoordingen laten merken dat ik dit gedrag niet tolereerde. “Ola, ola, ’t was maar om te lachen.” Oeps, ik had het feestje verpest. Jammer dan.

Professionele vriendelijkheid is geen uitnodiging om iemand lastig te vallen of te bepotelen

Carnaval, een personeelsfeest, een sportwedstrijd, een festival, een zonnige dag… Hoe uitgelaten en vrolijk de stemming ook is, dit is absoluut geen excuus om mensen fysiek of verbaal lastig te vallen. En laat ook zeker de mensen met rust die hun werk proberen uit te voeren, en verplicht zijn om vriendelijk te zijn tegen jou. Die professionele vriendelijkheid is geen uitnodiging om hen lastig te vallen of te bepotelen. Als je die serveerster sexy vindt, is dit helemaal jouw zaak. Zij heeft daar geen boodschap aan. Zou je bij de uitvaart van je oudtante ook in het achterwerk knijpen van een begrafenisonderneemster omdat je haar strakke zwarte rok zo sexy vindt?