Hoe een zware zwangerschap mij toch een ontzettend groot voordeel heeft opgeleverd

Zoals ik al eerder schreef op mijn blog, leed ik tijdens mijn zwangerschap aan hyperemesis gravidarum, een extreme vorm van zwangerschapsmisselijkheid. De details zal ik niet herhalen, maar het kwam erop neer dat ik maanden aan een stuk extreem vaak overgaf, tot ik in het ziekenhuis werd opgenomen wegens uitdroging en ondervoeding. Hoewel de zwangerschap een droom was die in vervulling ging, was dit zonder twijfel een zeer zware periode. Een periode die in het teken zou moeten staan van ‘uitkijken naar’, verlangen en extra zelfzorg, was verworden tot een lijdensweg. Dit klinkt pathetisch, maar mensen die in hetzelfde schuitje gezeten hebben zullen dit waarschijnlijk ten volle beamen. Gelukkig was de zwangerschap niet alleen kommer en kwel. Ik had een gezond kindje in mijn buik dat ontzettend gewenst was, en daar was ik enorm dankbaar voor. En de mooie momenten van de echo’s, het nieuws kunnen vertellen aan anderen, en de voorbereidingen treffen voor de komst van ons zoontje, zijn herinneringen die ik voor eeuwig zal koesteren. Meer zelfs, het feit dat de zwangerschap zo zwaar was, heeft me ook een ontzettend waardevol inzicht opgeleverd dat me voor de rest van mijn leven kan sterken.

Steeds dat beste beentje voorzetten?

Tijdens mijn zwangerschap werd ik gedwongen om op de rem te staan. Heel mijn leven was een aaneenschakeling geweest van ‘mijn beste beentje voorzetten’, goed studeren, mezelf en anderen tevreden houden, en alle hooggespannen verwachtingen inlossen. Moeilijkheden waren voor mij geen excuus. Ziekte, persoonlijke tegenslagen, externe stressoren,… ze mochten dan wel een serieuze uitdaging vormen, maar ik liet niet toe dat ze een al te grote impact hadden op het bereiken van mijn doelen. Het was niet zo dat ik niet van mijn leven genoot. Juist wel, en ik kon ook heel goed mijn prioriteiten stellen. Maar het niet kunnen voldoen aan mijn eigen hooggespannen verwachtingen tijdens mijn zwangerschap, hebben mij toch een waardevol inzicht gegeven.

Ik ben van nature redelijk gefocust op goede prestaties neerzetten, proberen te excelleren binnen bepaalde domeinen, en door te zetten bij moeilijkheden. En dat heeft me al ver gebracht. Maar het is niet zaligmakend, en het is zeker niet het belangrijkste wat waarde toevoegt aan je leven. Zolang alles goed gaat, hoef je daar niet te veel bij stil te staan. Het is maar als je eens niet in staat bent om je eigen strenge maatstaven te halen, dat je je realiseert hoe belangrijk het is om je zelfwaarde niet gelijk te stellen aan je prestaties. En dat overkwam mij precies tijdens die moeilijke zwangerschap.

“Ik ga de deadline niet halen”

Ik probeerde zolang mogelijk op mijn oude niveau door te ploeteren, tot ik daar bijna aan onderdoor ging. Want al mijn energie was opgebruikt, en ik was veel afgevallen in plaats van bijgekomen. En dan komt het moment waarop je aan een infuus gelegd wordt, en je werkelijk gedwongen wordt van te stoppen. Plots moest ik mijn werkgevers en collega’s mailen dat ik bepaalde deadlines niet ging halen. Dat rapport dat ik volgende week moet doorsturen? Dat zal ik niet af hebben. Die belangrijke bijeenkomst waarop mijn aanwezigheid absoluut vereist is? Dat zal ik niet halen. Ik ben een week in het ziekenhuis gebleven, en nadien ben ik nog een week thuis aangesterkt. Daarna ben ik terug gaan werken, voor een stuk tegen het advies in. Maar mijn oude ritme kon ik onmogelijk blijven handhaven. Ik heb nog twee keer een nachtje doorgewerkt om problemen met de drukker op te lossen voor mijn doctoraatsproefschrift, en dat was een zware beproeving. Tegen de ochtend kon ik alleen nog maar overgeven, dus ik besloot dat het welletjes was geweest.

Ik heb vast mensen teleurgesteld door niet op mijn oude niveau te kunnen blijven presteren. Er zijn bepaalde zaken die ik had willen doen voor mijn werk, die ik heb moeten loslaten. Als ik mezelf teveel pushte werden de klachten veel erger, en ik wou te allen prijze een nieuwe ziekenhuisopname vermijden. Tenslotte had ik ook een verantwoordelijkheid naar de baby toe. Maar het was niet makkelijk om dat te aanvaarden. Toen merkte ik hoezeer ik mijn zelfwaarde had gekoppeld aan mijn productiviteit.

Wat je echt waardevol maakt

Het is verleidelijk om je zelfwaarde af te meten aan de hand van de prestaties die je hebt neergezet. Na een periode van hard werk en mooie resultaten mag je natuurlijk ook trots zijn. Ik weet zelf hoeveel voldoening het geeft om een zware en moeilijke reeks taken af te strepen, en tevreden te constateren dat je jezelf weer eens overtroffen hebt. Maar je prestaties maken je niet meer of minder waardevol als mens. Je waarde zit hem niet in het aantal uur dat je per week werkt. Het zit ook niet in de geschifte fitnessdoelen die je haalt. Het zit niet in het aantal woorden dat je op een dag getypt hebt, en het zit zeker niet in de hoeveelheid geld die je per maand op je rekening ziet verschijnen. Gewoon het feit dat je bestaat, dat je goede dingen doet voor anderen, dat je een lichtpunt in iemands leven bent, dat is genoeg. Dat maakt je waardevol.

Je waarde is niet gelijk aan je productiviteit

Als ik geen zo’n zware zwangerschap had gehad, was dit inzicht waarschijnlijk niet zo sterk tot me doorgedrongen. Op zich wist ik wel dat je waarde niet gelijk is aan je productiviteit, maar er is nog een groot verschil tussen iets weten en iets doorleven.

De zwangerschap heeft me gelukkig niet veranderd in een luie en ongemotiveerde werknemer en ondernemer. Ik ben nog steeds iemand die haar beste beentje voorzet op het werk, en er waarde aan hecht om een goed eindresultaat af te leveren. Maar als ik eens minder productief kan of wil zijn, heeft dit veel minder impact op hoe ik mezelf als persoon zie. En dat vind ik bevrijdend!

Lees ook: de productiviteit van de onproductiviteit