Dinsdag was een mijlpaal in het bestaan van deze blog: op 14 november bestond Work in Heels namelijk exact een jaar. Ik weet nog hoe spannend het was om voor het eerst een blogpost online te plaatsen. “Oh nee, er zullen echte mensen mijn hersenspinsels lezen.” “Geef ik mezelf niet teveel bloot door mijn ideeën zomaar op internet te plaatsen?” “Wat als iedereen het slecht vindt?” Ik heb de blogpost toch gepubliceerd, en de reacties waren hartverwarmend.
Heeft bloggen mijn leven veranderd? Eigenlijk wel. Ik ben nog steeds dezelfde persoon met dezelfde eigenaardigheden, met hetzelfde gevoel voor humor, met dezelfde voorliefde voor elegant gehakte schoenen, en dezelfde neiging om de serieusheid van het leven dolkomisch te vinden.
Maar toch heb ik mezelf als persoon sterk ontplooid dankzij het bloggen, en heeft het mijn leven op sommige vlakken extra kleur gegeven. Het eenjarige bestaan van Work in Heels is voor mij een moment geweest waarop ik reflecteerde over wat het bloggen me allemaal heeft opgebracht. Enerzijds heb ik een aantal praktische zaken bijgeleerd, maar anderzijds heeft het bloggen me ook een aantal topmomenten opgeleverd.
Dit heb ik onder andere bijgeleerd
- Ik weet hoe ik een website moet bouwen in WordPress. Het hele proces van een naam bedenken, een domeinnaam kopen, hosting vinden, en de website zelf bouwen vond ik superleuk. Ik wist helemaal niet hoe ik hieraan moest beginnen. Maar zo moeilijk kan het allemaal toch niet zijn, dacht ik bij mezelf. Ik heb mezelf alles aangeleerd met hulp van Google de hulplijn. Voor ik aan Work in Heels begon, heb ik me verdiept in deze thema’s, zodat ik met een goede basiskennis aan het avontuur kon beginnen. Ik ben meteen gestart onder mijn eigen domeinnaam, met een gratis basisthema. Dit heb ik al snel veranderd naar een mooier uitziend betalend thema. Stiekem vind ik het technische gedeelte superleuk aan bloggen. Ik heb altijd al graag met de computer gewerkt, en ben trots als ik zelf een stuk code heb toegevoegd aan mijn website om iets volledig aan mijn wensen aan te passen. Wil je zelf ook graag een blog starten? Dan heb je wellicht iets aan dit artikel waarin ik de eerste basisstappen uitleg.
- Ik heb veel bijgeleerd over social media. Een blog hebben is niet voldoende, je wil natuurlijk ook mensen bereiken met je boodschap. Als blogger kan je niet zonder social media. Voor ik begon met bloggen gebruikte ik social media net als iedereen: om leuke foto’s of ideeën te delen met de wereld, en om te weten hoe het lief eruitziet van die ene persoon die je ooit bent tegengekomen op kamp, en om op te zoeken hoe dat meisje met dat mooie haar uit de kleuterklas haar zoon genoemd heeft. Een beetje freaky, en natuurlijk mateloos interessant. Maar sinds ik blog, ben ik pas echt de mogelijkheden van social media gaan waarderen. Ik weet hoe ik een facebook-promotie zo efficiënt mogelijk maak, ik weet welke trucs helpen om te scoren op Instagram (niet dat ik die consequent toepas, mijn gering aantal volgers op Instagram maakt dit meteen duidelijk), en ik weet hoe ik ervoor kan zorgen dat mensen ook via Pinterest mijn blog ontdekken.
- Ik weet hoe ik Google een website moet laten vinden. Oké, theoretisch gezien weet ik het. Ik probeer mijn teksten soms ook te optimaliseren zodat Google ze iets makkelijker vindt, maar meestal schrijf ik gewoon waar ik op dat moment zin in heb. Voor mij is het belangrijker dat mijn teksten fijn lezen, dan dat Google mij ontzettend veel nieuwe bezoekers levert die meteen weer wegklikken omdat de inhoud even boeiend leest als de dienstregeling van het openbaar vervoer.
Nog belangrijker dan wat ik allemaal heb bijgeleerd, zijn de fantastische ervaringen die het bloggen me heeft gebracht.
Enkele hoogtepunten uit het afgelopen jaar
- Ik heb zeer inspirerende en interessante mensen ontmoet. De contacten die je legt, en de boeiende gesprekken die je voert doordat mensen iets meer over jou en je blog willen weten zijn van onschatbare waarde. Ik denk bijvoorbeeld aan een superleuke lunch met Isabelle Dumortier, de eigenares van Tutu Shop online, waarvoor ik deze artikelen geschreven heb. Zij heeft niet alleen een heel leuk concept bedacht (hallo, wie wordt nu niet vrolijk van tutu’s), maar het is ook een vrouw met een inspirerende visie.
- De kick die je krijgt van een artikel dat gigantisch vaak gelezen wordt. Als meer dan duizend mensen je schrijfsel lezen, zou je bijna bang worden om nog iets te schrijven. Het is geen echte angst, eerder een verwachtingsvolle opwinding. Je kan het een beetje vergelijken met een ochtend waarop Sinterklaas onverwacht is langsgeweest. Overal snoep! Overal pakjes! Zou er nog iets achter de zetel liggen? Jawel!
- De publicatie voor Weekend Knack. Ik kan niet ontkennen dat ik mij ontzettend vereerd voelde toen ik de vraag kreeg van Weekend Knack of ze mijn artikel over “Het is mevrouw: respectvol aangesproken worden op het werk” woordelijk mochten overnemen. Daar werd ik toch een beetje stil van.
- Het besef dat je echt een verschil kan maken. Geregeld word ik aangesproken door kennissen of collega’s over een blogpost. Soms krijg ik te horen dat ze echt wat gehad hebben aan een blogpost, en dat het hun blik op een bepaald fenomeen heeft veranderd, of dat ze er een probleem mee hebben kunnen aanpakken. Een hilarische opmerking van een collega: “sinds jouw blogpost over uitstelgedrag, heb ik vrede met mijn uitstelgedrag. Ik zie het nu niet meer als een probleem, en probeer er juist van te profiteren.” Ik heb ook veel reactie gehad op mijn blogpost over hoe je kan omgaan met straatintimidatie. De wetenschap dat ik hiermee echt mensen geholpen heb, geeft mijn zo’n goed gevoel.
- De ontroerende mailtjes van lezers. Eén van de mooiste elementen van het bloggen is het contact dat je met je lezers legt. Sommige onderwerpen maken echt iets los bij mensen, en dan krijg je soms een pareltje van een mail in je inbox. Een heel mooi moment was een mailtje van een lezeres over dat ze mijn bericht over ‘er niet bijhoren als je geen kinderen hebt’ heel herkenbaar vond. Ze was één van de enige van haar vriendinnen zonder kinderen, en hoewel ze haar vriendinnen ontzettend graag zag, voelde ze zich de laatste tijd een beetje buitengesloten. Uit mijn blogpost putte ze wat troost, en de herkenbaarheid deed haar beseffen dat ze niet de enige was die zich soms in zo’n situatie bevindt.
- Mijn eerste samenwerking met een bedrijf. Ik wist dat je met bloggen wat kon verdienen, maar ik had niet gedacht dat het mij in mijn eerste jaar ging overkomen. Wauw, een bedrijf dat echt wat ziet in mijn blog, en mijn doelpubliek waardevol vindt om een campagne tot te richten. Onwerkelijk vond ik het. Ondertussen heb ik al meerdere samenwerkingen achter de rug (die benoem ik ook zo in de betreffende blogposts), en mijn hart maakt nog steeds een sprongetje als ik een interessant voorstel binnenkrijg.
- Door zelf te bloggen heb ik ook andere bloggers leren kennen. De bloggerswereld kan een hele leuke plaats zijn om je in te begeven. Als je geluk hebt kom je heel positieve en lieve mensen tegen die begrijpen waar je mee bezig bent, en waarmee je soms kunt sparren.
Dit artikel is helemaal niet volledig. Ik heb er een aantal zaken uitgelicht die voor mij sterk in het oog springen. Misschien blog je zelf, en herken je een aantal dingen van wat ik zeg. Misschien blog je niet, en krijg je zin om zelf met bloggen te starten. Of misschien ben je gewoon een lezer die hier graag af en toe een bezoekje brengt. Dan wil ik je heel hard bedanken! Voor mensen als jij schrijf ik deze blog met veel liefde en plezier. Ik kan niet wachten op de avonturen die wij samen zullen beleven het komende jaar.